Bitwa pod Clontibret
Z Wikipedii
| Bitwa pod Clontibret Irlandzka wojna dziewięcioletnia 1594-1603 |
|||||||||||||||||
| Data | 27 maja 1595 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Clontibret | ||||||||||||||||
| Wynik | zwycięstwo rebeliantów | ||||||||||||||||
| Terytorium | Irlandia | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
Bitwa pod Clontibret miała miejsce dnia 27 maja 1595 r. w trakcie irlandzkiej wojny dziewięcioletniej 1594-1603 w rejonie dzisiejszego hrabstwa Monaghan w północnej Irlandii.
Starcie pomiędzy angielskimi wojskami królowej Elżbiety I a rebeliantami irlandzkimi pod wodzą Hugha O'Neilla (2 Earl of Tyrone) zakończyło się zwycięstwem Irlandczyków i było pierwszą poważną porażką wojsk angielskich w czasie wojny.
Spis treści |
[edytuj] Przed bitwą
Wojnę rozpoczęły angielskie próby zajęcia garnizonów położonych na południowej granicy terenów należących do O'Neilla. W odpowiedzi na to O'Neill wraz ze swoimi wojskami obległ Monaghan Castle. Z pomocą angielskiemu garnizonowi z miejscowości Dundalk wyruszyły przeciwko rebeliantom wojska angielskie pod wodzą Sir Henry'ego Bagenala. Jego siły liczyły 1750 żołnierzy, w większości mało doświadczonych rekrutów. Dominowała piechota uzbrojona w muszkiety i piki, niewielu zaś było kawalerzystów.
[edytuj] Bitwa
Angielskie siły w pobliżu miasta Monaghan wpadły w zastawioną przez rebeliantów zasadzkę. Irlandczycy zajmujacy pozycje w lasach w pobliżu drogi prowadzącej do Crossdale (6,5 km od Monaghan) powitali Anglików salwą z muszkietów. Zaskoczeni ludzie Bagenala ratowali się ucieczką w kierunku garnizonu Monaghan Castle, tracąc 12 żołnierzy zabitych i 30 rannych.
Dwa dni później dnia 27 maja Bagenal na czele swojej kolumny wojska skierował się w kierunku Newry. Wybrał jednak mniej bezpieczny szlak prowadzący przez Drumlin i Clontibret. Pagórkowaty i pokryty moczarami teren nadawał się i tym razem idealnie do przygotowania zasadzki. Anglicy szybko zostali ostrzelani i w pobliżu Clontibret wpadli po raz kolejny w pułapkę.
Siły O'Neilla liczące 4500 ludzi składały się z żołnierzy z klanów O'Neillów, MacMahonów i Maguirów a także żołnierzy szkockich. W trakcie ataku, Anglików ze skrzydeł zaatakowała kawaleria irlandzka, zabijając wielu napastników. W walce cudem śmierci uniknął takze sam O'Neill, toczący pojedynek z jednym z oficerów angielskich Seagravem. W trakcie tej walki O'Neill odciął Anglikowi rękę, zabijając go nastepnie pchnięciem sztyletu.
Z nastaniem zmierzchu ataki Irlandczyków stały się coraz mocniejsze, co spowodowało wycofanie się Anglików na wzgórze Ballymacowen, gdzie zajęli nowe pozycje. O'Neill nie podjał jednak pościgu, prawdopodobnie ze względu na wyczerpanie się prochu. Pozwoliło to Anglikom na wzmocnienie swoich sił posiłkami z miejscowości Newry. Do dalszych walk jednak nie doszło.
[edytuj] Po bitwie
Bitwa była zaskoczeniem dla rządu angielskiego, dużo mówiono o wielkim zwycięstwie rebeliantów. Rzeczywista liczba poległych wahała się znacznie w zależnosci, która ze stron ją podawała. Bagenal informował o 31 zabitych i 109 rannych podczas tego drugiego starcia, w rzeczywistosci straty angielskie były znacznie wyższe.
[edytuj] Literatura
- G.A.McCoy: Irish Battles, Belfast 1989 ISBN 0-86281-250-X
- Cyril Falls: Elizabeth's Irish Wars, London 1996 ISBN 0-09-477220-7
