Beczka
Z Wikipedii
Beczka to cylindryczne, wyoblone pośrodku naczynie, tradycyjnie wykonywane z klepek drewnianych, najczęściej dębowych, spiętych metalowymi obręczami z taśmy zwanej bednarką. Rzemieślnik wytwarzający beczki nazywany jest bednarzem. Przemysłowa wytwórnia beczek to beczkarnia. Kształt beczki zapewnia jej wytrzymałość i pozwala stosunkowo łatwo przetaczać i manipulować nią przy przeładunku.
W starym polskim bednarstwie każda z desek składających się na dno beczki nazwała się dąga.
W starożytności płyny w rodzaju oliwy czy wina przewożono w naczyniach takich jak amfory, czy drążone i żywicowane pnie drzew. Dopiero Rzymianie upowszechnili stosowanie beczek w III wieku n.e., po kontaktach handlowych i militarnych z Galami, którzy wytwarzali beczki już kilka stuleci wcześniej.
Od prawie 2000 lat beczki są najwygodniejszą formą przewozu i przeładunku przy zapewnieniu niskich kosztów. Można w nich transportować wszystkie towary masowe[1]. Zastosowanie worków czy skrzyń jest tańsze, lecz trudniejsze w przeładunku, bowiem nawet dosyć duże i ciężkie beczki mogą być przetaczane po ziemi nawet przez pojedynczego człowieka, gdy tymczasem do transportu podobnej wielkości skrzyń potrzeba albo kilku ludzi, albo dźwigu. Obecnie beczki stopniowo wychodzą z użycia na rzecz palet i kontenerów.
Współcześnie beczki są wykonywane najczęściej z tworzyw sztucznych (beczki do chemikaliów i artykułów spożywczych) i z metalu - dawniej z aluminium, obecnie z blachy stalowej kwasoodpornej (np. beczki do piwa - pospolicie zwane beczkami typu KEG lub po prostu kegami; wyposażone są w specjalne zamknięcie i mają pojemność 30 lub 50 litrów).
Tradycyjne drewniane beczki powszechnie stosuje się przy fermentacji i dojrzewaniu piwa, wina, brandy, sherry czy whisky.
Inne rodzaje beczek: antałek, baryłka, kufa
