Barry St. Leger

Z Wikipedii

Barrimore Matthew St. Leger
Data urodzenia	około 1733
Miejsce urodzenia	Irlandia
Data śmierci	1789
Miejsce śmierci	Kanada
Bitwy	II oblężenie Louisbourga, bitwa pod Oriskany
Stopień wojskowy	pułkownik

Barrimore Matthew St. Leger (około 1733 – 1789) - pułkownik brytyjski, który poprowadził wojska inwazyjne z Kanady w trakcie kampanii Saratoga w czasie wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych.

St. Leger (czasem wymawiany Sill'inger), który pochodził z osiadłej w Wielkiej Brytanii hugenockiej rodziny, został ochrzczony 1 maja 1733 roku w hrabstwie Kildare w Irlandii. Jego rodzicami byli Sir John St. Leger i Lavina Pennefather. Ukończył Eton College i Uniwersytet w Cambridge.

Do brytyjskiej armii wstąpił w kwietniu 1756 roku i służył jako chorąży w 28 Regimentu Piechoty (28th Foot). Walczył pod dowództwem generała Abercrombie w Kanadzie w 1758 pod Louisbourgiem, Ile Royale (na Cape Breton Island) oraz w 1759 pod dowództwem Wolfe w oblężeniu Quebecu.

Został awansowany do stopnia brigade-majora w lipcu 1760 i służył pod dowództwem Jamesa Murraya jako oficer sztabowy w czasie kampanii na Montreal. 16 września 1762 St. Legera awansowano do stopnia majora w 95 Regimentu Piechoty (95th Foot).

W 1777 był już podpułkownikiem (ang. liutenant colonel) 34 Regimentu Piechoty (34th Foot), wybrano go na na dowódcę zachodniej ofensywy, która była jednym z kierunków kampanii Saratoga (na Saratogę). John Burgoyne mianował go generałem brygady na czas działań militarnych w trakcie tej misji tak by jego stopień wyróżniał się wśród stopni oficerów milicji lojalistów. Poprowadził swoje siły na Fort Stanwix, ale w związku silną obrona musiał zarządzić oblężenie i nie wziął fortu z marszu. Pobił idący na pomoc oblężonym korpus składający się z milicjantów z hrabstwa Tryon w bitwie pod Oriskany, w czasie ataku prowadzący kolonistów Nicholas Herkimer został śmiertelnie ranny.

Gdy zwiadowcy donieśli mu o zbliżaniu się się odsieczy pod dowództwem Benedicta Arnolda^[1] wycofał swe siły do Kanady i ponownie próbował dołączyć do wojsk prowadzonych przez John Burgoyne.

Po fiasku swojej misji został mianowany pułkownikiem i dowodził oddziałem Rangerów w walce partyzanckiej podlegając generałowi Haldimandowi. Jego siedzibą był Montreal. W 1781 przedstawił plan ujęcia amerykańskiego generała Philipa Schuylera, jednak nie udało się go zrealizować.

Jesienią tego samego roku na rozkaz Haldimanda miał się skontaktować nad jeziorem Champlain z wysłannikami Vermontu, Irą Allenem i Josephem Fayem, który próbowali zapewnić młodej republice możliwość powrotu do bliższych związków z koroną brytyjską. Jednak gdy dowiedział się o porażce Cornwallisa, wycofał się i przedostał do St. John. Został komendantem wojsk brytyjskich w Kanadzie w 1784, jego nazwisko pojawia się na listach oficerów także w 1785.

Przypisy