Artyleria konna
Z Wikipedii
Artyleria konna - artyleria będąca organicznym składnikiem oddziałów i związków kawalerii, wyposażona w lekkie armaty oraz moździerze dostosowane do zaprzęgu konnego. Cała obsługa artylerii konnej jeździła konno.
Artyleria konna służyła do wsparcia w walce kawalerii, a cechował ją manewrowy charakter działań. Specyfiką działań było stosowanie tzw. szarż kawaleryjskich, które polegały na podjeżdżaniu w pełnym galopie pod pozycje wroga, odprzodkowaniu i rozpoczęciu ognia, wykorzystując zaskoczenie, jakie dawało jej niespodziewane pojawienie się. Artyleria konna okazała się niezwykle przydatna jako artyleria rezerwowa, mogąca szybko się pojawić w zagrożonym punkcie pola walki, czy też tam, gdzie było potrzebne wsparcie dodatkowym ogniem.
W Polsce szarżami artyleryjskimi wsławił się Józef Bem, a najświetniejsza miała miejsce w 1831 w bitwie pod Ostrołęką
[edytuj] Zobacz też
- Pułk artylerii konnej Księstwa Warszawskiego
- Dywizjon artylerii konnej (II RP)
- Pułk Artylerii Konnej "Voloire"
[edytuj] Bibliografia
- Włodzimierz Kwaśniewicz, 1000 słów o dawnej broni palnej, Warszawa, MON, 1987 ISBN 83-11-07350-3.
- Stefan Pataj: Artyleria lądowa 1872-1970. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.
- Łukasz Chrzanowski: Artyleria Austro-Węgierska 1860-1890. Przemyśl: Wydawnictwo FORT, 2008.