Phil Ochs

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket

Phil Ochs (døpenamn Philip David Ochs) (19. desember 1940 – 9. april 1976) var ein amerikansk protestsongar (eller som han sjølv sa, ein «aktuell songar») tidleg på 1960-talet, kanskje mest kjend for songar som Power and Glory, There But for Fortune, Changes, When I’m Gone og I Ain’t Marching Anymore.

Innhaldsliste 1 Bakgrunn 2 Musikk 3 Politisk aktivist 4 Depresjon 5 Ettermæle 6 Plateutgjevningar 6.1 Studioalbum og konsertinnspelingar 6.2 Samlealbum 7 Eksterne lenkjer

[endre] Bakgrunn

Phil Ochs blei fødd i El Paso i Texas, han voks opp i ein upolitisk familie frå middelklassa. Han studerte journalistikk ved Ohio State University, men hoppa av etter eit år. Han flytta deretter til New York City og blei ein del av folkemusikkmiljøet i Greenwich Village.

Han stakk seg fram som ein upolert, men veldig emosjonell songar som skreiv ironiske, triste og gripande tekstar om Vietnam-krigen, arbeidarklassekamp og andre tema frå samtida. Ochs blei gjerne kalla ein «syngande journalist» og sa at han bygde songene sine frå artiklar han las i Newsweek. Det er tvilsomt om han meinte akkurat det, -han var ein stor ironikar, som alltid hadde ein skeiv replikk på lur når han introduserte songane sine. Den ironiske haldninga gjennomsyrar alt han skreiv. Det er antakeleg dette som gjer at tekstane skil seg frå den alminnelege politiske retorikken som er så vanleg i sosialistisk kunst.

Ideologisk var han ein slags fridomleg sosialist, som knytta seg tydeleg til tradisjonen i amerikansk arbeidarbevegelse. Han kan kanskje skildrast som ein krysning av sosialdemokrat og tidleg hippie. Ochs var akriv i YIP-bevegelsen (Youth International Party) og samarbeida tett med aktivistar som Jerry Rubin. Samfunnskritikken hans var alltid sterkt patriotisk, i ein amerikansk liberal tradisjon, samtidig som han var sosialt bevisst. Han opererte heilt tydeleg i en forlenging av tradisjonen etter Woody Guthrie.

[endre] Musikk

Ochs skreiv mange fleire songar enn han rakk å spele inn på sine første tre album, «All the News That's Fit to Sing» (1964), «I Ain't Marching Anymore» (1965), og «Phil Ochs in Concert» (1966), men albuma representerar likevel noko av hans beste arbeid.

To tradisjonelle sjangrar som Ochs bidragde til i byrjinga var snakke-blues (talking blues) og musikalsk fortolkning av gammal poesi, eksempelvis Alfred Noyes' The Highwayman og Edgar Allan Poes The Bells. I løpet av byrjinga av hans karriere sa kompisen hans Bob Dylan: «Eg kan rett og slett ikkje halde følgje med Phil. Han blir berre betre og betre.»

I sitt siste studioalbum, «Pleasures of the Harbor» (1967), «Tape from California» (1968), «Rehearsals for Retirement» (1969), og den ironisk titulerte «Greatest Hits» (1970), gjekk han i frå meir og meir aktuelle songar og eksperimenterte med ensemble og til og med fullt orkester i håpet om å skape ein hybrid mellom populærmusikk og folkemusikk. Han kjøpte seg til og med ein gull-lame dress av same type som den Elvis hadde brukt. Forsøket ble ikkje godt mottatt nokon stad.

Dei mest populære melodiane frå desse albuma var Outside of a Small Circle of Friends, Chords of Fame, Pleasures of the Harbor, Crucifixion, og Jim Dean of Indiana, men ingen blei populære eller selde i store mengdar, sjølv om Small Circle of Friends ofte blei spelt i radioen før den blei bannlyst ettersom den innehaldt setninga at "det å røyke marihuana var morosamare enn å drikke øl". Det var det nærmaste han kom ei listeplassering.

[endre] Politisk aktivist

Som ein livslang filmtilhengjar arbeida han inn, spesielt den unge Ochs, forteljingar om rettferd og opprør som han hadde sett i filmar, inn i musikken sin. Han blei derfor forferda da den store helten hans, John Wayne, omfamna og forsvarte Vietnam-krigen i filmen The Green Berets som Ochs såg på som blind patriotisme.

Ochs var dypt bekymra for utviklinga av Vietnam-krigen. Han turnerte også saman med den chiliske folkesongaren Víctor Jara og song saman med Chiles president Salvador Allende før presidentvalet og før Allende og Jara blei myrda i 1973. Ochs organiserte konsertar for å protestere mot den politiske høyrevridninga under president Richard Nixon og spelte inn igjen sin gamle og sarkastiske song Here's To The State Of Mississippi med ein ny tekst som blei kalla for Here's To The State Of Richard Nixon.

[endre] Depresjon

Phil Ochs levde nært på dei politiske hendingane, ein som følte sterkt og brant sitt lys frå begge endar, og fekk betale for overtydninga si. Han blei etterkvart intenst skuffa over mangelen på kommersiell suksess og deretter heimsøkt av personlege demonar som alkoholisme, skrivesperre og depresjon i ein stadig tettare sirkel. Den ironiske tonen i tekstane hans blei stadig mørkare, og enda i ein heilsvart kritikk av amerikansk kultur i songar som "When in Rome". Etter demonstrasjonane og politivalden under det demokratiske landsmøtet i Chicago i 1968, der han og Jerry Rubin sjølv hadde kjøpt inn grisen som demonstrantane nominerte til presidentkandidat, ser det ut til at han mista trua på dei demokratiske amerikanske ideala tekstane hans alltid refererte til.

I 1976 tok Phil Ochs sjølvmord ved å henge seg sjølv. I tillegg til grunnane nemd overfor var han djupt deprimert over ein alvorleg skade i halsen. Da han hadde turnert i Afrika blei han overfallen av bandittar i Dar-Es-Salaaam. Dei forsøkte å kvele ham, og det øydela stemmebanda hans delvis.

Etter at han døydde blei det avslørt at FBI hadde ei mappe på 410 sider om Phil Ochs.

[endre] Ettermæle

Phil Ochs’ songar har vore spelt inn og sunge av andre artistar som Jim and Jean, Joan Baez, Billy Bragg, Teenage Fanclub, Ani DiFranco, Dick Gaughan, Eugene Chadbourne, John Wesley Harding, Eddie Vedder, Diamanda Galas, Freddie Feldman og They Might Be Giants og andre.

Jello Biafra og Mojo Nixon spelte inn ein versjon av Love Me, I'm a Liberal med oppdatert tekst på albumet «Prairie Home Invasion». Britiske The Clash brukte noko av teksten til Ochs’ sang United Fruit i sin eigen song Up in Heaven (Not Only Here) som blei utgjeven på trippel-albumet «Sandinista!» frå 1980. Ochs blir også nemd i Dar Williams’ song All My Heroes Are Dead, tilsvarande også med Will Oldhams song Gezundheit, og ein song av They Might Be Giants, The Day. The Josh Joplin Group spelte inn ein hyllest til Ochs på albumet «Useful Music».

Schooner Fare spelte inn Don't Stop To Rest (Song for Phil Ochs) på albumet «Closer to the Wind» (1981). Punkebandet Squirrel Bait siterar Ochs som ein vesentleg kreativ påverknad i albumnotatata på 1986-albumet Skag Heaven og spelar ein av songane hans, tittelsongen frå «Tape From California»-albumet hans.

[endre] Plateutgjevningar

[endre] Studioalbum og konsertinnspelingar

• All the News That's Fit to Sing (Elektra, 1964)
• I Ain't Marching Anymore (Elektra, 1965)
• Phil Ochs in Concert (Elektra, 1966)
• Pleasures of the Harbor (A&M, 1967)
• Tape from California (A&M, [[1968)
• Rehearsals for Retirement (A&M, 1969)
• Greatest Hits (A&M, 1970)
• Gunfight at Carnegie Hall (A&M Canada, 1975)

[endre] Samlealbum

• Chords of Fame (A&M, 1976)
• Songs for Broadside (Folkways, 1976)
• Interview with Phil Ochs (Folkways, circa 1976)
• The Broadside Tapes 1 (Folkways, circa 1980)
• A Toast to Those Who Are Gone (Rhino, 1986)
• The War Is Over: The Best of Phil Ochs (A&M, 1988)
• There But for Fortune (Elektra, 1989)
• There and Now: Live in Vancouver 1968 (Rhino, 1990)
• Phil Ochs at Newport (Vanguard, 1996)
• Farewells and Fantasies (Elektra and Rhino, 1997)
• American Troubadour (A&M Britain, 1997)
• The Early Years (Vanguard, 2000)
• 20th Century Masters (Universal, 2002)
• Cross My Heart: An Introduction to Phil Ochs (Polydor, 2004)

[endre] Eksterne lenkjer

• Phil Ochs' karriere på A&M Records med galleri og internasjonale plateutgjevningar
• Phil Ochs web pages -- inkluderar songtekstar, plateutgjveningar, bilete og anna (engelsk).
• All things Phil: Phil Ochs on the Web
• Folkways Smithsonian Bio & Music Samples