Nefron
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Een nefron is de basiseenheid (zowel functioneel als structureel) van de nier.
Inhoud |
[bewerk] Werking van het nefron
De eerste stap is het persen van water met opgeloste stoffen uit het bloed. Bloedcellen en grote eiwitten blijven hierbij achter in het bloed. Dit proces vindt plaats in het zeeflichaampje (glomerulus), een kluwen van haarvaten. Het vocht wordt opgevangen in het kapsel van Bowman dat het zeeflichaampje omhult. Vandaar stroomt het door de lange en kronkelige nierbuisjes naar de urineblaas. In de nierbuisjes worden stoffen zoals suiker weer uit het vocht gehaald en in het bloed opgenomen. Wat overblijft is urine.
De barrière tussen de haarvaten van het zeeflichaampje en de holte in de nefron bestaat uit meerdere lagen:
- het endotheel van de haarvaten. Hiertussen liggen zogenaamde Mesangiumcellen. Deze bevatten actine-filamenten en kunnen hierdoor samentrekken om de bloedstroom door de capillairen te beperken.
- het basaalmembraan, een extracellulaire laag waarop epitheelcellen rusten.
- het spleetmembraan, bestaande uit podocyten, cellen met uitsteeksels die tussenliggende poriën open laten.
Het zeeflichaampje en het kapsel van Bowman vormen gezamenlijk het lichaampje van Malpighi. Het daaruit ontspringende nierbuisje (tubulus) bestaat uit vier in serie geschakelde gedeelten die elk een eigen functie hebben.
[bewerk] Nierbuis
[bewerk] Proximale tubulus
Het door de glomerulus gefiltreerde vocht stroomt vanaf het kapsel van Bowman in de proximale tubulus contortus. Het (ultra)filtraat in de proximale tubulus is hypotoon tov het omgevende bloed, hierdoor worden grote hoeveelheden water door osmose uit het nefron verwijderd. Er treedt ook actieve re-absorptie van glucose, zouten en aminozuren op.
[bewerk] Lis van Henle
Het filtraat uit de proximale tubulus komt vervolgens in de lis van Henle terecht. Deze bestaat uit een afdalend en een opstijgend deel. Beide zijn weer verdeeld in een dunner en dikker deel. De daadwerkelijke 'lus' ligt in het dunne deel. In de lis (of lus) van Henle worden door gebruik te maken van het tegenstroomprincipe nog meer opgeloste stoffen teruggewonnen, maar vooral wordt ook heel veel water weer geresorbeerd. Aan het eind van de lus van Henle is nog zo'n 6% van het water en 4% van de zouten in de voorurine over.
[bewerk] Distale tubulus
In de distale tubulus wordt nog meer zout uit de voorurine gepompt, daardoor wordt de osmotische waarde veranderd en water volgt het zout terug naar het bloed.
[bewerk] Verzamelbuis
Ten slotte komt de overgebleven vloeistof uit in de verzamelbuis, vanwaar het via het nierbekken en de urineleider naar de urineblaas stroomt. De wand van de verzamelbuis is normaal niet doorlaatbaar voor water, maar wordt dit wel onder invloed van het antidiuretisch hormoon (ADH of vasopressine, gemaakt door de neurohypofyse). Bij aanwezigheid van dit hormoon stroomt er dus nog extra water uit het lumen naar het interstitium onder invloed van de in de lis van Henle door middel van tegenstroom opgewekte osmotische gradiënt. Zo is de urine nog sterker geconcentreerd.
[bewerk] Externe links en bronnen
- Nierfysiologie K.U.Leuven (Word document)
- Samenvatting proefschrift geneeskunde P.J.M. Van Der Boog
| Urinewegstelsel |
|---|
|
Nier (Ren) - Urineleider (Ureter) - Urineblaas (vesica urinaria) - Plasbuis (Urethra) |
