Mathilde Bonaparte
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Mathilde Laetitia Wilhelmine Bonaparte (Triëst, 27 mei 1820 – Parijs, 2 juni 1904) was een nicht van Napoleon Bonaparte.
Ze werd geboren te Triëst als dochter van Napoleons broer Jérôme Bonaparte en Catharina van Württemberg, dochter van Frederik I van Württemberg. Ze werd opgevoed te Florence en Rome en huwde op 1 november 1840 te Florence de Russische prins Anatole Demidoff di San Donato.
Daar Demidoff haar - ook in het openbaar - fysiek en psychisch mishandelde, beval tsaar Nicolaas I in 1847 de scheiding van het paar en kende haar een aanzienlijke uitkering toe.
Ze verhuisde hierop naar Parijs en werd aldaar na de troonsbestijging van haar neef Napoleon III tot princesse française verheven. Tot diens huwelijk in 1853 nam ze aan het hof de honneurs waar. Hierna werd ze te Parijs het middelpunt van een invloedrijke salon. Ze handhaafde haar contacten met het tsarenhof te Sint-Petersburg, maar hertrouwde na de dood van Demidoff in 1870 met de kunstenaar en dichter Claudius Marcel Popelin. Ze overleed op 2 juni 1904.