Loverboy (pooier)
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Een loverboy is een in Nederland en België veel gebruikte benaming voor een pooier die meisjes via verleidingstactieken inpalmt om hen op den duur in de prostitutie (of in illegale activiteiten) uit te buiten. Buiten Nederland en België is deze benaming niet gebruikelijk, hoewel de benaming ook in Duitsland ingang lijkt te vinden (zie "Lagebild Menschenhandel Nordrhein-Westfalen 2004"[1]). Mensenhandelaren en pooiers gebruiken over de hele wereld vaak romantische manipulatie om vrouwen en meisjes in de prostitutie te brengen of te houden.[2]
Inhoud |
[bewerk] Werkwijze
Het ideale slachtoffer voor een loverboy is een jong mooi meisje, dat weinig of geen ervaring met relaties heeft of een meisje uit een gebroken en/of onstabiel gezin. De loverboy versiert het meisje, verwent haar, geeft haar aandacht en zorgt dat ze verliefd op hem wordt. Wanneer hij haar vertrouwen voldoende gewonnen heeft, tracht hij haar los te weken van haar omgeving. Dit kan hij bijvoorbeeld doen door haar over te halen met hem op vakantie te gaan, samen te wonen, of een breuk met haar ouders uit te lokken. Vaak probeert hij haar mee te nemen naar het buitenland.
Wanneer het meisje afhankelijk genoeg is van de loverboy, moet zij geld voor hem verdienen door als prostituee te gaan werken. De loverboy zal dat eerst proberen door misbruik van haar vertrouwen te maken. Hij kan bijvoorbeeld zeggen "dat hij schulden heeft bij een of andere crimineel die hem bedreigt". De enige manier om hiervan af te komen is betaling in natura door haar met hem naar bed te laten gaan of door haar klusjes voor hem te laten doen (bijvoorbeeld drugs smokkelen). Hij beweert dat hij het eigenlijk nooit aan haar zou durven vragen, maar dat hij geen andere uitweg ziet. Wanneer het meisje niet in deze leugens trapt, neemt de loverboy zijn toevlucht tot methoden als bedreiging, verslaafd maken, schulden claimen, of mishandeling. Zijn slachtoffer, dat vaak alle banden met haar omgeving heeft doorgesneden, kan geen kant uit.
De loverboymethode wordt vaak geassocieerd met minderjarige, in Nederland wonende slachtoffers. De verleidingsmethode wordt echter ook bij meerderjarige vrouwen toegepast en in het kader van grensoverschrijdende mensenhandel. De methode is niet nieuw, maar krijgt op dit moment veel aandacht, niet alleen in het kader van studie(mid)dagen, maar ook in het kader van voorlichting en preventie. Overigens buiten loverboys slachtoffers niet alleen uit in de prostitutie. Er zijn voorbeelden bekend van loverboys die hun slachtoffers als drugskoerier inzetten, leningen af laten sluiten of winkeldiefstallen laten plegen.[3]
[bewerk] Het ontstaan van het begrip 'loverboy'
In 1998 schreef journalist Robert Verkerk voor het dagblad Rijn en Gouwe een stuk over een loverboyzaak die in Schoonhoven had gespeeld. Zedenrechercheurs noemden tegenover de journalist de daders 'loverboys'. In een ANP-stuk in 1998 deed hij hetzelfde Schoonhovense verhaal en het artikel - daarmee het woord 'loverboy' - werd een dag later door elf GPD-bladen overgenomen.
In september 1995 kwam de politie van Utrecht met een nieuwtje. Er waren vier mannen van Marokkaanse afkomst aangehouden (de drie broers A. en een vriend) die jonge autochtone Nederlandse en Marokkaans-Nederlandse meisjes uit de omgeving (bijvoorbeeld uit Gouda en Veenendaal) hadden geworven om in de prostitutie te werken. Het jongste meisje dat op de tippelzone aan de Europalaan was aangetroffen was zestien jaar. De werkwijze van deze souteneurs leek iedereen nieuw. Ze hadden de meisjes aan zich gebonden door hen verliefd op zich te maken. De rechtszaak in 1996 trok de aandacht doordat een aantal van die meisjes nog steeds verliefd was. Ondanks alle bedrog en geweld die ze in de afgelopen maanden en jaren hadden doorstaan, stonden vijf van hen op de dag van de zitting buiten het gerechtsgebouw met spandoeken: 'Laat onze lieffies vrij'. Een navrant detail was volgens een zegsman van het politieteam, dat de advocaat van de jongemannen zo'n hoog honorarium verlangde voordat hij ook maar een vinger zou uitsteken, dat de meisjes een maand lang in Amsterdam moesten doorwerken om zijn rekening te kunnen betalen. Voor de politie was het strafrechtelijk onderzoek een nieuwe ervaring omdat het erg veel inzet van menskracht en tijd had gevergd om de zaak rond te krijgen. Georganiseerde pooieractiviteiten op deze schaal en met zoveel raffinement was in Nederland zeldzaam. Twaalf man hadden fulltime aan de zaak gewerkt; een investering die geen rechercheafdeling in het land gemakkelijk zou herhalen. Er waren slachtoffers bij die aanvankelijk een verklaring hadden gelegd, maar die daar bij nader inzien van afzagen. Maar de politie zette door. Er was via telefoontaps en het volgen van de verdachten al zoveel bewijsmateriaal verzameld dat men besloot ambtshalve vast te stellen hoe de zaak in elkaar stak.
De souteneurs kwamen dagelijks bij elkaar in een café in Utrecht en brachten de meisjes van daar naar de tippelzones in die stad en ook in Amsterdam. Op het moment dat de groep werd aangehouden, werkten acht meisje voor hen en de mannen hadden kans gezien om hun bedrijvigheid zo te organiseren dat die acht niet van elkaars bestaan wisten; ieder meisje dacht dat zij de enige vriendin van een van de mannen was. Het viertal was op deze manier al vier jaar in de weer en in totaal kon de politie niet minder dan vierentwintig vrouwen traceren die ooit voor hen hadden gewerkt. Zeven van hen wist de politie te bewegen tot het doen van aangifte. De maatregelen die volgden leken onlogisch. De minderjarige meisjes werden in het kader van een OTS (ondertoezichtstelling, een civiele maatregel) in een gesloten inrichting geplaatst om het contact met de jongens te doorbreken en te voorkomen dat ze van huis zouden weglopen. De jongemannen liepen toen nog vrij rond. Pas later werden deze mannen wel tot jarenlange gevangenisstraffen veroordeeld.
Een rechercheur die destijds werkzaam was bij de afdeling commerciële zedenzaken, vertelde dat ze aan het einde van de jaren tachtig al met dergelijke zaken bezig waren geweest. Het ging steeds om minderjarige meisjes die van huis wegliepen en die in de prostitutie verzeild raakten doordat ze 'versierd' waren door een belangstellende jongeman in een mooie auto. Toen noemde ze dat nog gewoon prostitutie en pooiers, maar na die grote zaak A. zijn het loverboys gaan heten. We deden dat ook omdat de hulpverleners ze zo noemden. Als je tegenover die meisjes dergelijke jongens pooiers noemt, verlies je contact met ze, zeiden ze. Bij de politie gebruiken ze onder elkaar het woord pooier en de jongens zelf spreken ook zo over elkaar, maar de hulpverleners hebben het woord er echt doorgedrukt.[4]
[bewerk] Een omstreden begrip
Het begrip loverboy is omstreden. In opdracht van de gemeente Amsterdam deed het Willem Pompe Instituut in 2004 onder leiding van criminoloog Frank Bovenkerk onderzoek naar het loverboyfenomeen in Amsterdam. Volgens deze onderzoekers geeft de empirische werkelijkheid er geen aanleiding toe het probleem van de loverboys apart te benoemen. Binnen de wereld van prostitutie en souteneurs komt sinds jaar en dag en overal ter wereld de figuur voor van de pooier die jonge vrouwen verleidt om ze in de prostitutie te brengen.
Het zijn goeddeels vreselijke tronies: harde koppen met rafelige matjes in de nek en gouden kettingen om de hals die niet voldoen aan het stereotiepe beeld van de knappe jongen. De onderzoekers verbazen zich erover dat deze mannen door sommige meisjes ooit 'loverboys' zijn genoemd. Zij concluderen dat het begrip 'loverboy' is ontsproten aan de romantische fantasie van meisjes die zich van hun souteneurs los willen maken en die bij de hulpverlening een willig oor vinden. Vanuit overwegingen van behandeling is goed te begrijpen dat hulpverleners de interpretatie van de meisjes volledig accepteren.
De publiciteit en het publieke vertoog rond het probleem van de loverboys wordt echter gedomineerd door het slachtofferperspectief. Dit staat een goed begrip in de weg. Het gaat hier om perverse relaties tussen mannen en vrouwen die ieder hun eigen aandeel hebben in het ontstaan en bestendigen van prostitutieactiviteiten.[5]
[bewerk] Dader-profiel
- 89% van de daders is allochtoon
- 37% van de daders is Marokkaan
- leeftijd tussen de 20 en 30 jaar
- opleiding is alleen middelbare school
- sociaal vaardig (vlotte babbel)
- op jonge leeftijd al begonnen met criminele carrière
(uit 'Loverboys: feiten en cijfers, een quick scan' door Anke van Dijke en Linda Terpstra)
[bewerk] Slachtoffer-profiel
- 64% van de slachtoffers is 18 tot 24 jaar met vaak voorafgaande slechte sociale ervaringen met familie en anderen.
[bewerk] Kenmerken van slachtoffers
Kenmerken van de slachtoffers van loverboys en -girls zijn de volgende:
Het gaat veelal om meisjes die:
- in de puberteit zitten;
- niet voor zichzelf op (durven te) komen;
- uit gebroken gezinnen komen, waarin geen of een 'verkeerde' vader aanwezig was;
- een ontwrichte jeugd hebben gehad, bijvoorbeeld door mishandeling of seksueel misbruik;
- meestal lager opgeleid zijn.
- emotioneel zwak staan door een bepaalde gebeurtenis
Waar de slachtoffers vandaan komen of hoe ze eruit zien maakt meestal niet uit. Het kan bij wijze van spreken iedereen overkomen. Soms ronselen loverboys ook meisjes die licht verstandelijk gehandicapt zijn. [6]
[bewerk] Aantallen
Het Willem Pompe Instituut stelde vast dat er op de Wallen op een doordeweekse avond twintig Hollandse meiden onder dwang van pooiers achter de ramen zitten. In het weekend zijn dat er vijftig. Loverboys zijn vaak actief in de raamprostitutie en opvallend vaak in Amsterdam (ongeveer een kwart van de slachtoffers wordt tewerkgesteld in Amsterdam, zie "Loverboys: feiten en cijfers, Een quick scan" door Anke van Dijke en Linda Terpstra).
Nederlandse raamprostituees zijn oorspronkelijk vaak door een verliefdheidsrelatie in de prostitutie terecht gekomen. Veel van de meisjes werken nu echter zelfstandig (met een ander, zelfgekozen vriendje op de achtergrond), ze zijn van souteneur gewisseld of ze zijn van de een op de ander overgedaan.[7][8]
Ook bij buitenlandse slachtoffers van mensenhandel worden vaak loverboytechnieken gebruikt. In totaal wordt in ongeveer 40% van de opsporingsonderzoeken naar mensenhandel bij de slachtoffers schijnliefde gebruikt als middel om hen in de prostitutie te brengen of te houden. Bij buitenlandse mensenhandel is dat ongeveer 30%, bij binnenlandse mensenhandel ongeveer 70%.[9] De Stichting Tegen Vrouwenhandel registreert de laatste jaren steeds meer Nederlandse slachtoffers van mensenhandel. In 2005 hadden 98 (23%) van de 424 geregistreerde slachtoffers van mensenhandel de Nederlandse nationaliteit.[10]
[bewerk] Boek
- Loverboys (Helen Vreeswijk, 2005)
[bewerk] Zie ook
[bewerk] Externe links
- http://www.lover-boy.nl/
- http://www.volkskrant.nl/binnenland/1109225122290.html - artikel in de Volkskrant met een dader-profiel en statistieken
- ‘Loverboys’ of modern pooierschap in Amsterdam door Frank Bovenkerk, Marion van San, Miranda Boone, Tim Boekhout van Solinge en Dirk J. Korf
- Eerste rapportage van de Nationaal Rapporteur Mensenhandel
- Tweede rapportage van de Nationaal Rapporteur Mensenhandel
- Derde rapportage van de Nationaal Rapporteur Mensenhandel
- Vierde rapportage van de Nationaal Rapporteur Mensenhandel
- Manifest Platform Organisatie Opvang Prostitutie
