Louis Th. Lehmann
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Louis Th. Lehmann (Rotterdam, 19 augustus 1920) is een Nederlands dichter.
Lehmann is een originele dichter die veel verscheidenheid in zijn werk toont, met veel humor en ironie. Nog maar achttien jaar oud debuteerde hij in de almanak In Aanbouw, in 1939 uitgegeven door K. Lekkerkerker. In de Tweede Wereldoorlog werkte hij onder meer mee aan het dadaïstische tijdschrift De Schone Zakdoek.
[bewerk] Bibliografie
- Dag- en nachtlawaai (1940)
- Subjectieve reportage (1940)
- Schrijlings op de horizon (1941)
- Het verbreken (1944)
- Rubaiyat of Kemal Isma'ili (1944)
- Verzamelde gedichten (1947)
- Gedichten (1948)
- De pauwenhoedster (1955)
- Het echolood (1955)
- Een steen voor Hermes (1962)
- Who's Who in Whatland (1963)
- Tussen Medemblik en Hippolytushoef (1964)
- Luxe (1966)
- De galeien (1987)
- De queeste naar de multireme (1995)
- Vluchtige steden (en zo) (1996)
- Gedichten 1939-1998 (2000)
- Toeschouw (2003)
- Wat boven kwam (2006)
In april 2007 verscheen in de Zeeuwse Slibreeks het boekje 'Louis Lehmann als homo universalis' ingeleid en samengesteld door dichteres Ilse Starkenburg. Dit boek geeft een overzicht van de veelzijdigheid van Louis Lehmann, die behalve als dichter ook (internationaal) naam heeft gemaakt als scheepsarcheoloog. In 1995 promoveerde hij op een onderzoek naar de geschiedenis van de scheepsarcheologie. Slibreeks no. 120 bevat unieke composities van Lehmann en tekeningen nog van voor de oorlog.
