Louis Franck

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Louis Marie François Franck (Antwerpen, 28 november 1868 - Wijnegem, 31 december 1937) was een Vlaams jurist, liberaal politicus en staatsman.

Franck werd in 1890 advocaat te Antwerpen en specialiseerde zich in zeevaartzaken.

Hij was lid van de Kamer van Volksvertegenwoordigers van 1906 tot 1926. Door het wetsvoorstel dat hij in 1910 samen met Paul Segers indiende en dat door het parlement werd goedgekeurd, had hij een grote invloed tot de vernederlandsing van het vrije middelbaar onderwijs in Vlaanderen. Op het einde van datzelfde jaar lanceerde hij samen met Camille Huysmans en Frans Van Cauwelaert (de zogenaamde drie kraaiende hanen) een campagne voor de vernederlandsing van de universiteit van Gent. In 1912 werd hiervoor een wetsvoorstel ingediend maar het zou tot 1930 duren vooraleer de vernederlandsing een feit zou zijn.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog was hij een fel tegenstander van het Vlaamse activisme. In 1918 werd hij om die reden naar Duitsland gedeporteerd.

Na de oorlog werd hij Minister van Koloniën (1918 - 1924) en stichtte hij in 1920 de Koloniale Hogeschool in Antwerpen. Franck liet het spoorwegnetwerk in de kolonies uitbouwen zodat de industrialisatie een aanvang kon nemen.

In 1926 werd Louis Franck benoemd tot minister van Staat. Vanaf datzelfde jaar tot net voor zijn dood was hij gouverneur van de Nationale Bank van België.

Hij was ook een schrijver van essays over de taalstrijd, het Vlaams activisme en Congo.

Voorganger: Jules Renkin

Minister van Koloniën 1918-1924

Opvolger: Henri Carton de Wiart