Lothlórien

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Lothlórien is één van de benamingen die J.R.R. Tolkien gaf aan het woud van Mallorn-bomen dat in zijn werk "In de ban van de ring" in Midden-aarde ingeklemd ligt tussen de zijtakken van de rivier Celebrant. Lothlórien is een naam samengesteld uit Sindarijns en Quenyaans en betekent "bloem uit een droom". Andere gangbare namen voor het woud zijn Lórien en Laurelindórenan.

Van oorsprong werd Lothlórien bevolkt door Grijze Elfen, de Galadhrim, die nooit de overtocht naar Valinor hadden gemaakt. De meeste Elfen woonden in de stad Caras Galadhon. Tijdens de Tweede Era arriveerden Galadriel en Celeborn in het woud. Zij waren gekomen uit Ost-in-Edhil in het oosten en bekleedden na de dood van Amroth in 1981 van de Derde Era de positie van heer en vrouwe van de Galadhrim. Dankzij de ring, die Galadriel droeg, Nenya, werd Lórien beschermd voor de gevaren van buitenaf, de kwade macht van Dol Guldur in het bijzonder. In 3019 kwam het tot een oorlog tussen Lórien en Dol Guldur. Drie keer werd Lórien aangevallen door troepen uit Dol Guldur, die de rivier de Anduin overstaken. Ondanks een grote vernieling, werden de vijanden drie maal afgeweerd. Na de laatste slag ging Lórien in de tegenaanval. Dol Guldur werd ingenomen, en Galadriel zuiverde het van alle kwade invloeden en vervuiling.

Na de val van Sauron in 3019 van de Derde Era vertrok Galadriel in 3021 uiteindelijk over de zee naar Valinor, en velen van de Galadhrim trokken weg, inclusief Celeborn, die in Rivendel ging vertoeven bij zijn kleinkinderen Elladan en Elrohir.