Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Lodewijk II de la Trémoille (Bommiers, 29 september 1460 - Parijs, 1525) was een zoon van Lodewijk I de la Trémoille en van Margaretha, zelf een dochter van Lodewijk van Amboise. Hij werd burggraaf van Thouars, nadat Lodewijk XI het burggraafschap teruggaf aan de erfgenamen van Lodewijk van Amboise. Hij was daarnaast ook prins van Talmond, graaf van Guînes en van Bénon, baron van Sully, van Craon, van Montagu, van Mauléon en van Ile-Bouchard, heer van de eilanden van Ré, van Rochefort en van Marans, en eerste chambellan van de koning.
Lodewijk leidde het leger tijdens de guerre folle, die Bretagne definitief aan de Franse kroon hechtte na de dood van Frans II van Bretagne en de slag bij Saint-Aubin-du-Cormier van 1488. Hij nam ook deel aan aantal veldslagen tijdens de Italiaanse oorlogen, zoals de slag bij Fornovo (1495) en de slag bij Agnadello (1509), maar leed een zware nederderlag bij de slag bij Novara, waarbij zijn 10.000-man sterk leger in de pan werd gehakt door 13.000 Zwitsers. Later zorgde Lodewijk voor een Franse zege in de slag bij Marignano (1515), maar leed een nederlaag in slag bij Pavia (1525), waar hij zelf bezweek aan een verwonding veroorzaakt door een haakbus.
Lodewijk was gehuwd met Gabriella van Bourbon, en zij hadden een zoon, Karel, die echter in 1515 sneuvelde in de slag bij Marignano.
