Lockheed Lodestar
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Lockheed Lodestar | |
---|---|
|
|
|
|
Rol: | Transport |
Bemanning: | drie |
Varianten: | C-56, C-56A, C-56B, C-56C, C-56D, C-56E, C-57A, C-57B, C-57C, C-57D, C-59, C-60, XC-60B, C-66, XR-5O-1, R5O-1, R5O-2, R5O-3, R5O-4, R5O-5, R5O-6 |
|
|
Eerste vlucht: | 21 september 1939 |
Aantal gebouwd: | 625 |
Gebruik: | Australië, Brazilië, Canada, Groot-Brittannië,Nederlands-Indië, Nieuw-Zeeland, Verenigde Staten, Zuid-Afrika |
|
|
Lengte: | 15,20m |
Hoogte: | 3,60m |
Spanwijdte: | 20m |
Vleugeloppervlak: | 51,2m² |
|
|
Leeggewicht: | 5.440kg |
Max. gewicht: | 7.940kg |
|
|
Motor(en): | 2× Pratt & Whitney Hornet S1C3-G |
Vermogen: | 780kW |
|
|
Topsnelheid: | 426 km/h |
Actieradius: | 2.740km |
Dienstplafond: | 7.740m |
|
|
|
|
De Lockheed 18 Lodestar was een troepentransport vliegtuig uit het Tweede Wereldoorlog tijdperk. Het prototype, welke voor het eerst vloog in 1939, was geconstrueerd uit een van de Lockheed L-14 Super Electras van Northwest Airlines die waren teruggestuurd na enkele crashes van L-14's. De romp werd verlengd met 1,50 meter, waardoor er twee extra rijen met stoelen in pasten. Lockheed hoopte hierdoor dat het toestel economisch interessanter zou zijn voor de luchtvaartmaatschappijen. De Amerikaanse maatschappijen waren echter allemaal overgegaan tot de aanschaf van de Douglas DC-3 en Lockheed had moeite om het toestel in de VS te verkopen.
In het buitenland gingen de verkopen beter. Zo werden er 29 Lodestars gekocht door de regering van Nederlands-Indië. De grootste afnemers bij de luchtvaartmaatschappijen waren South African Airways (21), Trans-Canada Air Lines (12) en BOAC (9). Er zijn verschillende versies uitgekomen, met verschillende Pratt & Whitney en Wright Cyclone motoren.
In totaal zijn er 625 Lodestars in alle varianten gebouwd. Na de oorlog gingen de meeste terug in civiele dienst, veelal voor VIP-vervoer of voor het besproeien vanuit de lucht. Er zijn nog zon 10-15 Lodestars luchtwaardig in de VS alleen.