Lloret de Mar
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
|
||||||||||||||||||||||||||||||
 |
||||||||||||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||
Lloret de Mar is een badplaats in de Spaanse autonome regio Catalonië, in de provincie Gerona. Op 1 januari 2006 had de plaats een inwonertal van 32.728. Het is één van de meest toeristische badplaatsen van de Costa Brava en van de Spaanse kusten als geheel, al valt het aantal bezoekers in het niet bij zuidelijker gelegen plaatsen als Benidorm, Torrevieja of Torremolinos. Lloret de Mar is vooral gericht op niet-Spaanse strandtoeristen en in de zomer loopt het inwonertal van de stad soms op van 30.000 naar maar liefst 160.000. In de zomermaanden trekken jongeren uit heel Europa massaal naar Lloret de Mar en nabijgelegen badplaatsen als Blanes en Calella om te feesten. Men vindt er dan ook een groot aantal clubs, bars, casino’s etc. Lloret is een populaire badplaats voor jongeren uit Nederland. Dat heeft er toe geleid dat in het stadje veel Nederlandse eettenten en feestcafés aanwezig zijn.
Inhoud |
[bewerk] Geschiedenis
[bewerk] Middeleeuwen
Lloret werd voor het eerst genoemd in 966 als Lloret -LOREDO, volgens verschillende onderzoeken afkomstig van het Latijnse woord lauretum, wat "plaats van laurieren" betekent. Tot 1001 was het onderdeel van Maçanedo, waarna in dat jaar de huidige grenzen van Lloret werden vastgesteld door de leiders uit Barcelona, Ramon Borrell en Ermessenda en het onderdeel werd van Sunifred van Gerona. In die tijd werd de toren van Sant Joan gebouwd op de heuvels tussen de beide stranden van Fenals en Lloret, die diende als wachttoren en vluchtplaats. In die tijd bestond Lloret vooral uit boerenhuisjes in het binnenland, hetgeen verklaard dat de oude Romaanse kerk Sant Romà (nu Nostra Senyora de les Alegries) zover van het huidige centrum afligt. Langzamerhand trokken enkele families toch naar de kust, daar de toren enigszins bescherming bood tegen de aanvallen van piraten, Turken, Britten en Fransen. De bevolking aan de kust hield zich vooral bezig met de verkoop van goederen uit het binnenland, de visserij en de handel langs de kust van de Costa Brava, die geleidelijk aan steeds belangrijker werd. Waarschijnlijk werden toen ook handelscontacten gelegd met plaatsen aan de Italiaanse kust. Begin 16e eeuw was het centrum reeds verplaatst naar de kust en werd aldaar de nieuwe kerk Iglesia Parroquial gebouwd in Catalaans-Gotische stijl, die gereed kwam in 1522 en die ook diende als toevluchtsoord voor de gelovigen bij de voortdurende piratenaanvallen, waarvoor ze werd uitgerust met een ophaalbrug, kantelen en uitkijkmazen in de muur.
[bewerk] De handel met Amerika
Midden 18e eeuw trokken verschillende vissers uit Lloret naar Spaans Amerika, hetgeen officieel verboden was voor Catalonië door de Spaanse regering. In 1778 vaardigde koning Karel III van Spanje echter het Vrije Handelsdecreet uit, waarbij Catalonië weer zaken mocht doen met de overzeese koloniën in Amerika. Dit leidde tot een grote groei van de zeehandelsvloot en de bouw van 130 schepen op de werven van de plaats tussen 1812 en 1869. De handelsschepen voeren vooral naar Santiago de Cuba, Havana, Montevideo en Buenos Aires en exporteerden onder andere Catalaanse wijnen, oliën, textiel, zout en meel en importeerden onder andere hardhout, katoen, huiden, suiker, tabak, rum en koffie.
Een deel van de bevolking van Lloret werd hierdoor zeer rijk en investeerde veel in de bouw van schepen of in de handel van goederen. De handel werd gevolgd door een exodus van mensen die als kolonist naar Amerika trokken (de zogenoemde Indianos of Americanos), hier soms zeer rijk werden en later terugkeerden. In Lloret lieten ze dan grote huizen bouwen en gaven vervolgens -volgens de traditie- veel geld aan goede doelen. Lloret werd door de rijkdom voorzien van veel monumentale publieke gebouwen, fraaie pleinen en straten.
[bewerk] Neergang
Tussen 1880 en 1920 verdween echter de handel met Amerika voor een groot deel en raakte Lloret wat geïsoleerd, doordat ze in tegenstelling tot het zuidelijker gelegen Blanes geen aansluiting had op de spoorlijn en daardoor zich er slechts weinig industrie kon ontwikkelen, al nam het percentage van de beroepsbevolking dat hierin werkte wel toe van 8% in 1807 naar 41% in 1901. De zeehandel was inmiddels ingezakt en zakte in dezelfde periode van 62,7% naar 17,3%. De plaats werd eind 19e, begin 20e eeuw echter wel snel uitgebreid (vooral in de diepte, daar de stad werd gehinderd door de hoge heuvels aan weerszijden). De landbouw kwam ook weer op, waarbij vooral de huertacomplexen van belang waren met de wijnbouw, die echter werd gesaneerd na een grote druifluisplaag. Begin 20e eeuw kwam ook het toerisme op. 10 jaar later begonnen echter de eerste problemen die leidden tot de Spaanse Burgeroorlog en die er met de Tweede Wereldoorlog voor zorgden dat het toerisme gedurende lange tijd nauwelijks kon worden ontwikkeld.
[bewerk] Toerisme
Pas in de jaren '50 begon het toerisme weer op te komen. In de jaren '60 en '70, toen Franco het land openstelde voor het toerisme, kwam een enorme ontwikkeling opgang van het strandtoerisme. In hoog tempo werden vele hotels en appartementencomplexen neergezet om de alsmaar groeiende toeristenstroom op te vangen. Deze gebouwen werden lang niet altijd duurzaam gebouwd en zijn inmiddels gedeeltelijk vervangen. In de jaren '90 begon de plaats zichzelf meer te diversificeren en kwam er meer aandacht voor het milieu. Desondanks wordt de plaats nog steeds bijna uitsluitend bezocht door low-budgetstrandtoerisme en is vooral bekend als feestoord. Door stormen heeft het strand te maken met veel afslag, hetgeen door zandsuppletie weer wordt aangevuld. Overlast in de zomer door jongeren, met name vrijende stelletjes, heeft de overheid ertoe doen besluiten om sinds een aantal jaar in het hoogseizoen het strand 's nachts nat te spuiten en agenten in burger te laten patrouilleren om de pakkans te verhogen. Ook zijn grote delen van het strand om deze reden fel verlicht.[1]
[bewerk] Externe link
| Bronnen, noten en/of referenties: |
|
