Lambertprojectie
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
| Lambertprojectie | |
|---|---|
 |
|
| Gunstige eigenschap | hoekgetrouw |
| Niet-geometrische bewerkingen | radiaal variabel verschaald |
| Geometrische constructie | |
| Vorm van het projectievlak | kegel |
| Positie van het projectievlak | normaal |
| Rakend/snijdend | snijdend op 0 en 45 graden NB |
De Lambertprojectie (voluit de conforme kegelprojectie van Lambert) is een veelgebruikte methode om (een deel van) de wereld af te beelden op een plat vlak, ontwikkeld door de cartograaf Johann Heinrich Lambert (1728-1777). Bij deze methode wordt als het ware een kegel om de aarde gevouwen, waarbij die de aarde snijdt door twee zogenaamde afstandsware parallellen. Vanuit het middelpunt van de aarde wordt dan de wereld geprojecteerd op die kegel die dan de uiteindelijke kaart vormt. In de zone rond de parallellen waar de kegel de ellipsoïde snijdt is de vervorming minimaal, hoe verder weg van deze parallellen hoe groter de vervorming.
De Lambertprojectie is hoekgetrouw en dus niet oppervlaktegetrouw, behalve op de afstandsware parallellen. Toch zijn de totale vervormingen klein ten opzichte van andere projecties, wat de populariteit van dit soort kaarten verklaart.
[bewerk] Zie ook
Andere conforme projecties:
Andere kegelprojecties:
