Kraamvrouwenkoorts

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Kraamvrouwenkoorts is een ziekte die in vroegere tijden veel voorkwam onder vrouwen na de bevalling, en die vaak dodelijk was.

Het verloop van de ziekte werd door Ignaz Semmelweis stap voor stap beschreven. Eerst krijgen de getroffen vrouwen last van hoge koorts. Daarna krijgen ze erge dorst. Vervolgens krijgen ze een lage en snelle pols. Een paar dagen later verschijnen er paars-blauwe vlekken op de huid. Bij autopsie blijkt dat alle organen zijn ontstoken en dat overal haarden met pus zitten.

In Semmelweis' tijd was de oorzaak van de kraamvrouwenkoorts nog onbekend. Semmelweis ontdekte dat hygiënische maatregelen bij artsen het voorkomen sterk verminderde. Nu weten we dat de ziekte wordt veroorzaakt door bacteriën, die zich op de handen van de artsen bevonden als deze bijvoorbeeld net een ontleding hadden meegemaakt. Deze bacterie heet groep-A-streptokok en ook tegenwoordig worden zwangeren nog met enige regelmaat besmet waardoor kraamvrouwenkoorts ontstaat. Meestal komt dit door onvoldoende hygiëne van gezondheidsmedewerkers (handen wassen), of doordat de zwangere zelf draagster is van groep-A-streptokokken in de darm.

Er is veel vordering gemaakt inzake kraamvrouwenkoorts door de preventieve aanpak. De thesis van de Fransman Nizier Anthelme Philippe (1849-1905), die hiermee promoveerde aan de universiteit van Cincinnati (Ohio), heeft hier veel toe bijgedragen. Hij behaalde op 23 oktober 1884 zijn doctoraat in de geneeskunde met zijn proefschrift: "Principes der hygiëne bij zwangerschap en bevalling".