Henri Evers
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Prof. Henri Evers (Ellecom, 24 november 1855 – Wassenaar, 1 november 1929), geboren Hendrik Jorden Evers, was een Nederlands architect.
[bewerk] Opleiding
Na de H.B.S. bezocht Evers de Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag en vervolgens de Koninklijke Academie van Schoone Kunsten te Antwerpen. Na zijn studie werkte Evers in Brussel, Wenen en Boedapest en keerde in 1885 terug naar Nederland en vestigde zich als architect in Amsterdam.
In 1887 werd Evers hoofd van de afdeling Bouwkunst van de Academie van Beeldende Kunsten en Technische Wetenschappen in Rotterdam. Van 1902 tot 1926 was Evers hoogleraar aan de Technische Hogeschool Delft. Een van zijn studenten was de bekende Rotterdamse architect Jo van den Broek.
[bewerk] Invloed
In de gebouwen die Evers als architect ontwierp zien we kenmerken van de Beaux-arts, Jugendstil en de ideeën van Berlage.
De invloed van Evers is vooral te danken aan de boeken die hij schreef en de energie die hij stak in zijn onderwijs. Zijn architectonische oeuvre omvat slechts zo'n 35 ontwerpen, waarvan er maar dertien werden uitgevoerd,[1]
Hij bouwde:
- de Remonstrantse Kerk aan de Westersingel (hoek Museumpark) in Rotterdam; nu het gebouw Arminius tegenover het Museum Boijmans Van Beuningen;
- het Calandmonument voor Pieter Caland aan de Veerkade in 1907; met bronzen beelden door Arend Odé;
- het stadhuis van Rotterdam (1914-1920).
| Referenties: |
