Hakhout

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Hakhout (ook: strubbe)^[1] is een term die gegeven wordt aan hout dat gekapt is van bomen en struiken voor gebruik. De boom wordt daarbij niet helemaal gekapt, maar tot net boven de stambasis. Op de boomstronk wordt soms een tak (spaartelg) gespaard waaruit dan weer een nieuwe boom groeien kan.

Op de Veluwe zijn eeuwenoude hakhoutcultures geweest, waarbij om de 8 tot 10 jaar gekapt werd en waarvan nu nog van vooral eiken de hakhoutstoven te zien zijn. de frequentie waarmee gekapt wordt is afhankelijk van de boomsoort (els en wilg om de 6 à 10 jaar, eik om de 10 à 15 jaar en es om de 5 à 7 jaar).

Het meest werd op de zandgrond de eik als hakhout gebruikt, maar ook de wilg, els, linde, iep en beuk lenen zich voor het gebruik als hakhout.

Wanneer het hout weer vanaf de stobbe (=stronk) moet opgroeien, dan loopt het een goede kans door het wild aangevreten te worden. Daarom werd er soms om een veld met hakhout een heg geplant om het wild buiten te houden; zo ontstond een "boomgaard".

[bewerk] Voorbeelden

• Van de knotwilg werd het hout veel gebruikt bij de aanleg van dijken.
• Van de eik werd de bast gebruikt voor eek, het overblijvende dikke geschilde hout als palen voor de paling- en worstrokerijen en het dunnere hout als takkenbossen voor het stoken van ovens.
• Bij Lelystad wordt onder het trace van hoogspanningskabels hout geoogst voor groene stroom.
• Wanneer op heuvels hakhout staat, dan wordt de grond door de wortels vastgehouden. Omdat het niet voorkomt dat grote bomen omvallen, wordt erosie voorkomen.
• Grienden bestaan uit een dichte aanplant van wilgen, vaak in uiterwaarden. De wilgentenen werden elk jaar gesnoeid om te gebruiken als bindwilg, of vlechtwerk voor manden.
• Vroeger werden zogenaamde geriefbosssen gebruikt om hakhout voor huiselijk gebruik vandaan te halen.

[bewerk] Literatuurverwijzingen