Giuseppe Verdi
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Giuseppe Fortunino Francesco Verdi (Le Roncole, 9 oktober 1813 – Milaan, 27 januari 1901) was één van de grootste componisten van Italiaanse opera's, waarvan hij er in totaal zesentwintig schreef. Zijn werk was tijdens zijn leven zeer populair en is dat nog steeds.
[bewerk] Biografie
Verdi werd geboren in Le Roncole in het hertogdom Parma, toentertijd bezet door Napoleon. In 1824 verhuisde hij naar Busseto, waar hij onder Ferdinando Provesi muziek begon te studeren. Verdi is ook bekend als "de zwaan uit Busseto".
Hij componeerde een ouverture voor Gioacchino Rossini's opera De barbier van Sevilla en verhuisde toen naar Milaan. Toen hij daar niet toegelaten werd tot het Conservatorio "Giuseppe Verdi" (Milaan), nam hij privé-lessen bij Vincenzo Lavigna. In 1838 kocht de belangrijkste Europese arrangeur, Giovanni Ricordi, de rechten van Verdi's muziek. Deze verbintenis zou de rest van Verdi's leven duren en overgaan op latere generaties van de Ricordi's. Verdi beschouwde Tito en Giulio Ricordi als familie.
Verdi's eerste grote succes was Nabucco uit 1842, in het La Scala-theater. Hierin vertolkte de sopraan Giuseppina Strepponi de rol van Abigail. De zangeres werd Verdi's minnares en lang na de dood van zijn eerste vrouw trouwde hij met haar.
I Lombardi (Milaan, 11 februari 1843) werd eveneens een succes, gedeeltelijk vanwege de politieke situatie (zie onder), net als later Ernani, in het Teatro La Fenice in Venetië. Het jaar daarop bevestigden Jeanne d'Arc en La Forza del Destino zijn roem, maar omdat hij de uitvoering in het Scala ondermaats vond, vroeg hij Ricordi om dit werk niet meer daar uit te laten voeren. De premières van Attila, Alzira en Macbeth werden in andere Italiaanse steden gehouden. I Masnadieri werd uitgevoerd in Londen.
Terwijl Milaan werd verloren en vervolgens heroverd door de Oostenrijkers schreef Verdi Il Corsaro, La Battaglia di Legnano, en Luisa Miller, en begon hij aan het nooit afgemaakte Manon Lescaut. Na de polemieken voor zijn Stiffelio, triomfeerde hij in 1851 in Venetië met Rigoletto (naar Victor Hugo) en in 1853 in Rome met Il Trovatore. De eerste soirees van La Traviata daarentegen werden een fiasco.
Andere beroemde opera's volgden in deze periode, te weten Les Vêpres siciliennes (Parijs), Aroldo (een herziening van Stiffelio), Simon Boccanegra (in het La Fenice), en het gecensureerde Un Ballo in Maschera. Verdi was daarna betrokken bij de Italiaanse eenwording en werkte aan kleine revisies van eerder werken tot 1866, het jaar waarin Don Carlos (naar Schiller) voor het eerst te zien was in Parijs.
In 1872 werd Aïda voor het eerst uitgevoerd in La Scala, met groot succes. Verdi schreef het voor de Egyptische Khedive ter gelegenheid van de opening van een nieuw operagebouw in Caïro en niet, zoals vaak wordt gedacht, voor de opening van het Suezkanaal.
Rond deze tijd ontstonden er problemen in Verdi's relatie met de Ricordi's, die verdacht werden van vergaande financiële onregelmatigheden. Niettemin was het een suggestie van Giulio Ricordi die leidde tot het in 1887 uitgebrachte Otello, dat beschouwd wordt als de perfecte Italiaanse tragische opera. Na meer herzieningen van eerder werk, vaak in samenwerking met de componist en librettist Arrigo Boito, volgde Falstaff.
Verdi's werk bevatte vaak nauwelijks verholen steunbetuigingen aan het Italiaanse nationalisme. Van het "Koor van de Joodse slaven" (het Slavenkoor) uit Nabucco bijvoorbeeld, ook bekend als Va, Pensiero werd en wordt vaak gezegd dat het een goed Italiaans volkslied zou zijn.
De naam Verdi werd gebruikt als een acroniem van Vittorio Emanuele Re D'Italia (Victor Emanuel Koning van Italië), zo viel iemand op tijdens de Oostenrijkse bezetting van Milaan, dat overwoog Victor Emanuel II te steunen in zijn pogingen tot hereniging van Italië en dat later ook deed. Partizanen begonnen een campagne om ervoor te zorgen dat deze koning van Sardinië Milaan kon heroveren, een campagne die vanwege de strikte Oostenrijkse censuur bekend stond als "Viva V.E.R.D.I." ("lang leve V.E.R.D.I."). De componist was zich bewust van dit gebruik van zijn naam en wordt verondersteld dit te hebben goedgekeurd. Ook zijn werk I Lombardi verwijst naar politieke gebeurtenissen.
Na de voltooiing van zijn "Casa di Riposo" ("rusthuis"), een rusthuis voor onbemiddelde kunstenaars, overleed hij in 1901 in Milaan aan een beroerte. Zijn begrafenis kende een enorme opkomst: ongeveer een kwart miljoen rouwenden betuigden hun respect aan Verdi, één van de belangrijkste vertegenwoordigers van de Italiaanse muziek.
Verdi is natuurlijk de operacomponist bij uitstek. Velen vinden de partij die het orkest heeft in zijn opera's vaak 'simpel', de begeleidingen zijn technisch niet ingewikkeld. Maar toch weet hij precies de juiste klanken te creëren die het ondersteunen en opwekken van bepaalde emoties zeer ten goede komt.
Behalve opera's heeft Verdi ook nogal wat religieuze werken gecomponeerd. Genoemd moeten worden het Requiem (1874), gecomponeerd bij het overlijden van de dichter Alessandro Manzoni, en de Quattro Pezzi Sacri.
