Geluidsdruk

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Geluidsdruk of eigenlijk effectieve geluidsdruk is het gevolg van snelle luchtdrukvariaties. Geluidsdruk wordt formeel beschreven als de momentane afwijking p(t) van de atmosferische druk en wordt meestal gemeten in de SI eenheid Pa (Pascal), of omdat de geluidsdruk maar zeer klein is, in μPa.

Geluid is een trilling om de gemiddelde luchtdruk, zodat de gemiddelde waarde van de geluidsdruk gelijk is aan 0. Een sterker geluid zal een grotere amplitude hebben dan een zwakker geluid. Omdat het in het oor ontwikkelde vermogen evenredig is met het kwadraat van de geluidsdruk, ligt het voor de hand om de middelbare, of effectieve (rms), geluidsdruk p_e als maat voor de sterkte van geluid te gebruiken. Van een gedurende een periode T stationair geluid met drukverloop p(t), is de effectieve waarde:

(Daarin zien we ook de betekenis van "rms", "root-mean-square", de wortel uit het gemiddelde van het kwadraat.)

Omdat de geluidsdruk zelf slechts momentaan betekenis heeft, wordt de 'effectieve geluidsdruk' meestal eenvoudig als 'geluidsdruk' aangeduid.

Ons oor kan geluiden waarnemen met een geluidsdruk in het bereik van ca. 20 μPa (= 0.00002 Pa) tot 200 Pa. De grenzen zijn indicatief en variëren met de persoon en de frequentie. De ondergrens noemt men de gehoordrempel en de bovengrens de pijngrens.

Zie ook: Geluidssterkte