Friedrich von Schelling

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Friedrich Wilhelm Joseph Schelling (Leonberg 27 januari 1775 - Bad Ragaz 20 augustus 1854) was een Duitse romantische filosoof. Hij was professor in de filosofie in onder andere Jena, München en Berlijn. Schelling kan beschouwd worden als een vertegenwoordiger van het Duits idealisme.

Schelling volgde vanaf 1790 een opleiding tot dominee aan het Evangelisches Stift te Tübingen). In 1796 ging hij naar Leipzig. In 1798 haalde Johann Gottlieb Fichte hem als professor naar Jena. Beïnvloed door Kant en Fichte verkondigde hij een natuurfilosofie in zijn "System des transcendentalen Idealismus".

In 1812 werd hij in Beieren in de adelsstand verheven en werd "Ritter von Schelling".

[bewerk] Werk

• "Ideen zu einer Philosophie der Natur" (1797)
• "Von der Weltseele" (1798)
• "System des transcendentalen Idealismus" (1800)
• "Philosophie der Kunst" (Vorlesung) (1802-1803)
• "System der gesamten Philosophie und der Naturphilosophie insbesondere" (1804)
• "Philosophische Untersuchungen über das Wesen der menschlichen Freiheit" (1809)
• "Weltalter" (1811)
• "Philosophie der Mythologie" (1842)
• "Philosophie der Offenbarung" (1854)