Free-to-air
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Met het begrip free-to-air (FTA) wordt bedoeld dat een radio- of televisieuitzending zonder encryptie wordt uitgezonden en daardoor gratis is te bekijken. Voor de ontvangst zijn geen andere middelen nodig dan een gewone ontvanger. Bij analoge FTA-uitzendingen zit de ontvanger in het televisietoestel en is dus geen extra apparatuur nodig, bij digitale FTA-uitzendingen dient men veelal een losse digitale ontvanger te gebruiken.
Voorbeelden van digitale televisiezenders die free-to-air uitzenden zijn:
- Nederland 1, 2 en 3 en de regionale omroepen via aardse zenders in Nederland (Ned.1, 2 en 3 zijn sinds december 2006 weer FTA te ontvangen via DVB-T)
- één en Ketnet/Canvas via aardse zenders in Vlaanderen
- BVN en de meeste Nederlandse regionale omroepen via satellieten in de ruimte
Free-to-air wordt vaak verward met free-to-view. Doordat ontvangers voor FTA-signalen door iedereen gemaakt kunnen worden heeft de consument bij FTA-uitzendingen keuze uit een groot aanbod ontvangers. Bij free-to-view is het gebruikelijk dat men de ontvanger van de zendpartij betrekt, omdat alleen die ontvanger het signaal kan ontcijferen, gecombineerd met een chipkaart. De praktijk is dat een free-to-view-oplossing duurder is voor de consument dan een FTA-oplossing.
Digitale FTA-uitzendingen zijn in Nederland en België relatief zeldzaam, alleen de publieke omroepen doen er aan voor hun etheruitzendingen. De uitzendingen via satelliet en de meeste kabelnetwerken worden alsnog vercijferd, waardoor de meeste digitale televisiekijkers in een free-to-view-oplossing zitten.
Taalgebieden in West-Europa waar veel FTA uitgezonden wordt zijn het Duitse, Italiaanse, Spaanse, Franse taalgebied. In het Engelse taalgebied ging de BBC op 10 juli 2003 free-to-air uitzenden, en sinds november 2005 ook ITV.
