Encryptie

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Binnen de cryptografie staat encryptie voor het coderen (versleutelen) van gegevens op basis van een bepaald algoritme. Deze versleutelde gegevens kunnen nadien weer gedecrypteerd (ontcijferd of gedecodeerd) worden zodat men de originele informatie weer terugkrijgt. Dit proces wordt decryptie genoemd.

Er zijn grofweg twee vormen van cryptografie: symmetrisch en asymmetrisch.

Bij symmetrische cryptografie gebruiken zender en ontvanger dezelfde sleutel. Die sleutel moet van tevoren uitgewisseld worden via een veilig kanaal (waarbij zender en ontvanger elkaars identiteit kunnen controleren en onderschepping van de sleutel door derden niet mogelijk is).

Het gebruik van dezelfde sleutel wil niet altijd zeggen dat het coderen en het decoderen identiek zijn. Bij de sleutel Rot13, die bij e-mail veel wordt gebruikt, is dat wel het geval. Wie een gecodeerd bericht opnieuw met ROT13 codeert, ziet weer het oorspronkelijke bericht. Bij een code als A->B, B->C enz. is dat niet het geval, maar de decodeersleutel kan eenvoudig worden afgeleid uit de codeersleutel. Beide gelden als symmetrische cryptografie.

Moderner is de asymmetrische cryptografie, ook wel public key encryption genoemd. Hierbij hebben zender en ontvanger elk een eigen set van twee sleutels, waarvan er één publiek is en één niet. Berichten die met een publieke sleutel worden versleuteld, kunnen alleen met de niet-publieke sleutel worden ontcijferd. Andersom geldt dit ook: informatie die is vercijferd met de niet-publieke sleutel van iemand, kan alleen met de bijbehorende publieke sleutel worden ontcijferd. Dit laatste wordt gebruikt bij het digitaal ondertekenen van berichten. De publieke sleutel mag aan iedereen bekend zijn en kan dus uitgewisseld worden over een onveilig kanaal zoals internet. Om een bericht te coderen en digitaal te ondertekenen, heeft de zender zijn eigen niet-publieke sleutel nodig én de publieke sleutel van de ontvanger. Om het ontvangen bericht te decoderen en te verifiëren of de handtekening wel van de zender is, heeft de ontvanger zijn eigen niet-publieke sleutel nodig én de publieke sleutel van de zender.

Het grote voordeel van asymmetrische cryptografie is, dat uitwisseling van de benodigde sleutels kan plaatsvinden via een onveilig kanaal. Afluisteren van de uitgewisselde informatie - inclusief publieke sleutels - vormt geen enkel probleem. Een onderscheppingrisico bestaat wel, wanneer zender en ontvanger nalaten te controleren of de gebruikte publieke sleutel inderdaad hoort bij de (beoogde) ander. Iedereen kan immers zeggen: "mijn naam is zus-en-zo en hier is mijn publieke sleutel, stuur me nu uw gegevens maar". Zender en ontvanger dienen dus langs een betrouwbaar kanaal elkaars identiteit vast te stellen en publieke sleutels te bevestigen. Een nadeel van asymmetrische cryptografie is dat grote sleutellengtes nodig zijn (bijv. 4096 bytes), waardoor coderen en decoderen veel rekenkracht vergen. Vaak wordt een combinatie van asymmetrische en symmetrische cryptografie gebruikt: eerst wordt d.m.v. asymmetrische cryptografie een geheim tussen zender en ontvanger uitgewisseld, die de sleutel vormt voor de snellere symmetrische cryptografie van grote blokken data.

Bij de versleuteling van e-mail wordt wel asymmetrische cryptografie toegepast, via PGP of GPG.