Excretie

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Excretie of uitscheiding is het proces waarbij een organisme afvalstoffen en overtollige stoffen uit het bloed of uit lichaamsvloeistof kwijtraakt. Een aantal processen in de stofwisseling produceren nutteloze tot schadelijke bijproducten die uitgescheiden moeten worden omdat anders het organisme ontregeld of vergiftigd raakt.

Onder excretie bij zoogdieren worden de volgende processen geschaard:

• perspiratoir: door de zweetklieren wordt water en zout uitgescheiden via de huidporiën
• respiratoir: door de longen wordt koolstofdioxide (afkomstig van de verbranding van glucose) en water via de luchtpijp en mond uitgescheiden.
• renaal: door de nieren worden ureum en ammonium - reststoffen van de eiwitstofwisseling in met name de lever -, water en minerale zouten uitgescheiden en naar de blaas en verdere urinewegen geleid.
• hepatisch: door de lever wordt bilirubine afkomstig van de afbraak van hemoglobine (in de rode bloedcellen) uitgescheiden naar gal en dus naar de darm.

Sommige zaken die meestal als excretoir worden aangemerkt zijn dat niet. Bijvoorbeeld:

• fecaal: de dikke darm werpt via de anus ontlasting uit als afvalproduct van het spijsverteringsstelsel. De term uitwerpen (of egestie) is het tegenovergestelde van innemen (ingestie) en valt niet onder excretie aangezien de uitgeworpen stoffen nooit in het lichaam zijn opgenomen, maar slechts door het darmkanaal zijn gepasseerd. Deze faecale substantie is geen afvalproduct van het metabolisme, maar eerder een restproduct van de vertering. Egestie is dus niet hetzelfde als uitscheiding/excretie.