Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ernst I van Brunswijk-Lüneburg (Uelzen, 27 juni 1497 - Celle, 11 januari 1546), bijnaam: de Belijder, was een zoon van hertog Hendrik VII van Brunswijk-Lüneburg. Samen met zijn broer Otto III, volgde hij zijn vader op, die in 1521 afstand had gedaan, als hertog van Lüneburg. Nadat Otto in 1527, was Ernst enig heerser. Door de dreiging van de intrede van de reformatie, beperkte hij de rechten van de adel en van de clerus, waardoor de inkomsten van de kloosters en de kerken konden stijgen. Alhoewel Ernst van plan was om geleidelijk aan te werken, gaf de boerenopstand van 1525 hem de gelegenheid om beslister op te treden en de kloosters te verplichten een lijst van hun bezittingen op te geven en protestantse predikanten toe te laten. In 1530 tekende hij de Confessio Augustana en Ernst werd de meest invloedrijke vorst in Noord-Duitsland.
Ernst huwde Sophia, dochter van hertog Hendrik V van Mecklenburg-Schwerin in 1528, en werd vader van:
- Frans Otto (1530-1559)
- Frederik (1532-1553)
- Hendrik X (1533-1598)
- Margaretha (1534-1596), gehuwd met graaf Johan van Mansfeld
- Willem V (1535-1592)
- Elisabeth Ursula (1539-1586), gehuwd met graaf Otto IV van Holstein-Schauenburg-Pinneburg
- Magdalena Sophia (1540-1586), gehuwd met graaf Arnold van Bentheim-Steinfurt
- Sophia (1541-1631), gehuwd met graaf Poppo XVIII van Henneberg-Schleusingen.
