Edward O'Hare
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Edward Henry (Butch) O'Hare (Chicago, 13 maart 1914 - Stille Zuidzee, 27 november 1943) was een Amerikaanse gevechtspiloot uit de Tweede Wereldoorlog. Hij schreef in januari 1942 geschiedenis door het vliegdekschip USS Lexington (CV-2) van de ondergang te redden door in zijn eentje zes Japanse bommenwerpers neer te schieten. Deze heldendaad maakte van hem de eerste Amerikaanse gevechtspiloot die meer dan vijf toestellen neerschoot en daarmee het etiket Aas (Ace) kreeg. ook was hij de eerste Amerikaanse vliegenier die de Medal of Honor kreeg, de hoogste Amerikaanse onderscheiding.
Inhoud |
[bewerk] Levensloop
O'Hare werd geboren als de zoon van een rijke accountant. Toen hij veertien jaar was ging Buck, zoals hij door al zijn vrienden werd genoemd, naar de militaire kostschool. In 1930 werd zijn vader echter door de maffia van Al Capone vermoord. Al sinds jaren gaat het gerucht dat Edward's vader ook bij de maffia zat.
Toen O'Hare achttien jaar was, ging hij bij de marine en werd matroos op een oorlogsschip. Twee jaar later meldde hij zich als vrijwilliger bij de marineluchtvaartdienst. In deze periode vloog O'Hare met een Boeing Peashooter vanaf een vliegveld dat gestationeerd was op Pearl Harbor. Ruim vier jaar bleef O'Hare bij de marineluchtvaartdienst totdat hij in 1938 werd overgeplaatst en vanaf een vliegdekschip ging vliegen.
Vanaf zijn vliegdekschip, de USS Lexington, vloog O'Hare met de Grumman Wildcat, patrouillevluchten boven de Stille Zuidzee. O'Hare was tevens tot luitenant benoemd en gaf leiding aan een groep van twintig jonge vliegers.
Toen op 7 december 1941 het bericht binnenkwam dat Japan de Amerikaanse marinebasis Pearl Harbor had aangevallen kreeg de USS Lexington meteen de opdracht om op te zoek te gaan naar de Japanse vliegdekschepen van waaraf de aanval was uitgevoerd. Dagenlang stegen O'Hare en zijn mannen op van de USS Lexington om tevergeefs de eindeloze zee af te zoeken naar de vijand. Intussen had er nog geen vuurgevecht plaatsgevonden tussen de Amerikanen en de Japanners. Het bombardement op 7 december was voorlopig het enige wapenfeit.
[bewerk] Het luchtgevecht
Op 20 februari vloog Edward O'Hare samen met twee collegavliegers op een routinevlucht over de oceaan. Op 30 km van de USS Lexington verwijderd zagen ze echter drie Japanse verkenningsvliegtuigen.
O'Hare viel meteen aan en wist 1 vliegtuig neer te schieten. Eén van zijn collega's schoot er ook 1 neer, maar de derde verkenner wist te ontkomen. De piloot vloog door en zag even verderop het silhouet van de USS Lexington verschijnen. Uiteindelijk wist één van O'Hare's collega's het toestel neer te halen, niet wetende dat de piloot net daarvoor over de radio de positie van de USS Lexington had doorgegeven.
O'Hare en zijn twee collega's vlogen terug naar de USS Lexington en gingen landen. De twee collega's hadden hun toestel net geparkeerd op het vliegdekschip toen 5 Japanse torpedobommenwerpers aan de horizon verschenen.
De bommenwerpers hadden ieder 1 torpedo bij zich. 5 torpedo's was genoeg om de USS Lexington tot zinken te brengen. Het vliegdekschip was echter zo verrast door deze aanval dat het niet op tijd extra vliegtuigen in de lucht kon brengen. Om de Lexington van haar ondergang te redden moest O'Hare in zijn eentje de confrontatie aangaan. O'Hare vloog met zijn Grumman F4F Wildcat recht op de 5 Japanners af. Hiermee bracht hij zijn eigen leven in gevaar want hij had bijna geen brandstof meer en had hij veel munitie verschoten aan de eerdere verkenningsvliegtuigen.
O'Hare dook tussen de torpedobommenwerpers in en bracht ze in verwarring door rakelings langs ze te gaan vliegen. Vervolgens viel hij ze van achteren aan. De staartschutters van de torpedobommenwerpers begonnen op hem te schieten en zijn Wildcat werd doorzeefd met kogels. Desondanks vloog O'Hare tot vlak achter de torpedobommenwerpers. Om munitie te sparen vuurde hij pas toen hij op enkele meters van de Japanners was verwijderd.
Binnen 5 minuten tijd wist O'Hare 4 van de 5 torpedobommenwerpers neer te schieten. Hij moest wel zo snel schieten omdat de vliegtuigen steeds dichterbij de USS Lexington kwamen. O'Hare's kogels waren allemaal op en de laatste Japanner bleek de USS Lexington te bereiken. O'Hare besloot iets levensgevaarlijks te doen: hij besloot de Japanner te rammen. Hij vloog tot vlak naast de bommenwerper en raakte met zijn linkervleugel de staartvin van het Japanse toestel die hierdoor afbrak. De torpedobommenwerper raakte stuurloos en stortte in zee.
O'Hare moest nu terugkeren naar zijn vliegdekschip want zijn brandstof was zo goed als op. Uiteindelijk landde O'Hare op de USS Lexington met stilstaande propeller.
[bewerk] Na het luchtgevecht
Het redden van de USS Lexington maakte van O'Hare meteen de eerste grote held van de Amerikaanse marine. O'Hare kreeg uit handen van Roosevelt de medal of honor, Amerika's hoogste onderscheiding. Ook werd O'Hare benoemd tot kapitein en kreeg hij een eskader van 40 Wildcats onder zich.
Een maand later nam O'Hare als kapitein deel aan de Slag in de Koraalzee, het bloedige treffen tussen de Amerikaanse vliegdekschepen en Japanse vliegdekschepen die eerder Pearl Harbor hadden gebombardeerd. Na deze belangrijke zeeslag werd O'Hare overgeplaatst naar de Night Bomber escort, hij moest bommenwerpers bij hun nachtelijke vluchten escorteren. O'Hare zelf zou hierbij geen vijandige vliegtuigen meer neerschieten.
[bewerk] O'Hare's dood
Edward O'Hare vloog in november 1943 's nachts boven zee om een Grumman TBF Avenger duikbommenwerper te escorteren. Tijdens deze nachtelijke vluchten werden ze plots aangevallen door een Japans vliegtuig. Het vliegtuig sloeg kort na de aanval weer op de vlucht, O'Hare ging achter de Avenger vliegen en werd door de staartschutter aangezien voor het Japanse vliegtuig. De staartschutter schoot per ongeluk O'Hare's toestel in brand. O'Hare stortte in zee; zijn lichaam is nooit teruggevonden.
In de jaren 50 werd er een destroyer naar O'Hare vernoemd. Ook het op één na grootste vliegveld is naar O'Hare vernoemd: O'Hare International Airport in Chicago.
