Edmond de Goeyse

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Dr. Edmond de Goeyse (Antwerpen 1 oktober 1907 - Leuven 21 december 1998), Mon voor de vrienden en commilitones, was een Vlaams studentenleider.

[bewerk] Academische carrière

Mon de Goese mag dan wel Antwerpenaar van geboorte zijn, hij is Brusselaar van gemoed en Leuvenaar van gewoonte. Hij studeerde te Brussel in de Latijn-Griekse van het Atheneum alvorens hij naar de Katholieke Universiteit Leuven verhuisde om daar zijn academische studies te beginnen in 1925.

Na het behalen van zijn licentie in de Germaanse filologie in 1929 doctoreerde hij verder en werd doctor in de wijsbegeerte en de letteren met een proefschrift getiteld: Het volkslied onder de Brabantse Omwenteling van 1789. Het proefschrift werd uitgegeven in 1933 en werd bekroond in 1940 door de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde.

[bewerk] Beroepsloopbaan

Na zijn studies begon de Goeyse zijn beroepsloopbaan in 1930 als radiojournalist bij het NIR, waar hij de eerste nieuwsuitzending in het Nederlands verzorgde, het gesproken dagblad. In 1935 werd hij belast met de oprichting van de dienst pers en luisteraars binnen het NIR.

In 1958 werd hij door Mgr. Honoré Van Waeyenbergh naar Leuven teruggeroepen om aldaar de dienst public relations van de toen nog tweetalige Universiteit in te richten. Hij vervulde deze functie tot 1973, wanneer hij met pensioen ging.

[bewerk] Betekenis voor het Vlaamse studentenleven

Mon de Goeyse mag rustig in het rijtje van Albrecht Rodenbach en Jef van den Eynde geplaatst worden als grote studentenleiders aan de K.U.Leuven.

Reeds in 1923 richtte hij als scholier te Brussel het Vlaams Studentenverbond van Groot-Brussel op, samen met enkele medescholieren. In 1924 intensivieert hij zijn engagement en richt de Camere van Rhetorycke Die Ghesellen van den Drancke op. Deze scholierenverening koppelde Brusselse volkstraditie aan Vlaamse en culturele ontvoogdingsarbeid en stijlvol amusement.

Als hij in 1925 zijn studies Germaanse filologie aanvat te Leuven wordt de scholierenvereniging Die Ghesellen van den Drancke omgevormd tot de Brusselse studentenclub Bezem Lovania Brussel. In Leuven engageert Mon de Goeyse zich ook in de Vlaamse zelfbewustwording van de studenten en wordt actief in het KVHV Leuven. Vanuit dit engagement wordt de Goeyse ook actief in het Algemeen Vlaams Hoogstudentenverbond, dat over gans Vlaanderen afdelingen heeft. Ook schrijft hij regelmatig in Ons Leven.

Ondertussen stelt hij vast dat het Leuvense studentenleven banaal geworden is, en anarchistische trekjes vertoont. Hij besluit zich in te spannen om de katholieke Vlaamse studenten te Leuven op een hoger cultureel en maatschappelijk peil te brengen. Een eerste poging hiertoe onderneemt hij in 1927-1928, samen met Paul Lebeau, Willem Melis en professor Lodewijk Scharpé, door het heroprichten van de traditionele studentenvereniging K.A.V. Lovania Leuven, een vereniging naar Duitse model. Omwille van de politieke toestand in het interbellum werd deze poging na een jaar gestaakt.

Hij probeert het opnieuw in 1929 met de oprichting van het Seniorenkonvent Leuven. Dit wordt een succes en blijft een succes tot de beginjaren zeventig. Vanuit het SK worden de regels, structuren en studententradities vernieuwd, op hoger niveau gebracht en veralgemeend onder de katholieke Vlaamse studentenclubs. Al deze regels worden door de Goeyse gebundeld in de Clubcodex, ook wel blauwe bladzijden genoemd, die een onderdeel vormen van de Studentencodex van het KVHV.

Hij beïnvloedt de politieke en culturele ontwikkeling van het Leuvense studentenleven zeer sterk en werkt door tot op vandaag. Dit niet alleen in Leuven, maar in gans Vlaanderen.