Drugstoerisme
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Drugtoerisme is een verschijnsel dat zich vaak voordoet als op de ene plek het gebruik of de verkoop van drugs wordt toegestaan of gedoogd en in de andere niet. Men reist dan naar de eerste plek om daar drugs te gebruiken of om een voorraad in te slaan. Aangezien de manier waarop men met drugs omgaat per land of streek sterk kan verschillen, doet zich in de Europese Unie veel drugstoerisme voor. Men spreekt in dit verband vaak van de 'aanzuigende werking'.
Een bekend voorbeeld is Perron Nul in Rotterdam, waar zich omstreeks 1994 zo'n duizend gebruikers uit heel Nederland uit omliggende landen hadden verzameld. Verder hebben vooral de grensstreken veel last van drugstoerisme, zoals de steden Venlo en Maastricht in Limburg, en Terneuzen in Zeeuws-Vlaanderen. Ook in België kent men het verschijnsel drugstoerisme.
Een verschijnsel dat met het drugstoerisme samenhangt, is het bestaan van drugsrunners. Dat zijn mensen die, soms tegen betaling, op pad zijn om een voorraad drugs op te halen.
De Raad van de Europese Unie benoemde het probleem in een resolutie op 29 november 1996 (96/C 375/02).
