Discoursanalyse
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Discoursanalyse (DA) is een overkoepelende benaming voor een aantal manieren om vertogen (discoursen) te onderzoeken. Taaluitingen worden onderzocht op hun politieke lading Wat als een discours wordt gezien is echter onderhevig aan verschillende interpretaties. In de sociale wetenschappen is naast de vorm ook de inhoud van teksten het onderwerp van onderzoek.
Discourseanalyse gaat in wezen terug op het werk van Michel Foucault, die er de traditionele geestesgeschiedenis mee in vraag stelde. Foucault bedacht echter geen methode, maar plaatste met zijn theoretische manier van denken de voetstukken voor een nieuwe manier van denken; een epistemologisch model, dat pas later als methode in de literatuurwetenschappen, de sociologie en in toenemende mate ook in de geschiedeniswetenschappen wordt gebruikt.
De benaming discourse analysis werd bedacht door de Amerikaanse wetenschapper Zellig Harris in 1952, die het echter niet gebruikte in de huidige vorm, maar slechts "op het niveau van zinnen".
In de jaren '60 en '70 begon discoursanalyse zich te ontwikkelen tot een nieuwe kruisingsvorm tussen taalkunde, literatuurstudie, antropologie, semiotiek, sociologie, psychologie en communicatiewetenschap (Van Dijk, 1988).[1] Doordat zoveel verschillende wetenschapsgebieden verwerkt zijn in de methode, zijn ook een groot aantal invalshoeken en benaderingen ontstaan. Deze komen lang niet altijd overeen met elkaar.
| Bronnen, noten en/of referenties: |
|
