Carlos Kleiber

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Carlos Kleiber (Berlijn, 3 juli 1930 – Konjšica bij Litija, 13 juli 2004) was een Duits dirigent.

Carlos Kleiber werd geboren op 3 juli 1930 als zoon van Erich Kleiber. Erich Kleiber was evenals Carlos Kleiber bekende dirigent. Het echtpaar week uit naar Argentinië om aan het nazi-regime te ontkomen. Hier groeide Carlos Kleiber op en hij zette hier ook zijn eerste stappen in de wereld van de klassieke muziek.

Op aandringen van zijn vader begon Kleiber een studie scheikunde in Zürich, maar brak die af voor de muziek. Zijn dirigentenloopbaan begon hij in 1952 in het theater van La Plata. Een jaar later maakte hij zijn Europese debuut in München. Kleiber leidde gerenommeerde operahuizen, zoals die van Potsdam, Düsseldorf, Zürich en Stuttgart, maar zijn contracten waren altijd van korte duur. Hij ging liever zijn eigen weg. Hij was de eerst keuze van de Berliner Philharmoniker om Herbert von Karajan op te volgen, maar hij sloeg dit aanbod af.

Kleiber, die zelden of nooit interviews gaf, stond bekend als lastig, onberekenbaar en perfectionistisch, maar werd zeer geprezen om zijn getrouwe interpretatie van de bedoelingen van de componisten wiens werk hij vertolkte. Sommigen beschouwen hem zelfs als de beste dirigent aller tijden. Door collega's werd hij alom geroemd als een genie, alleen vond men het jammer dat hij met zijn enorme talent zo weinig optrad.

Kleiber was niet tot compromissen bereid en voerde een werk slechts uit, als hij met de repetities en de prestaties van de musici tevreden was. Dat leidde gemakkelijk tot spanningen. Herhaaldelijk liet hij uitvoeringen op het laatste moment om onduidelijke redenen niet doorgaan, maar toch bleef hij in alle grote operahuizen een graag geziene gast. Hij trad zelden op omdat hij een hekel had aan de "industriële gekte", zoals hij dat noemde, van het internationale dirigentendom. Als hij geld of een auto nodig had, liet hij zich uitnodigen en vorstelijk betalen voor een aantal concerten.

Hij was onder meer verbonden aan de Deutsche Oper am Rhein (1956-1964), de Opera van Zürich(1964-1966), de Staatsoper te Stuttgart (vanaf 1966) en München (vanaf 1968). Hij dirigeerde Tristan und Isolde bij zijn debuut bij de Wiener Staatsoper in 1973 en het jaar daarop te Bayreuth. Kleiber trad als gastdirigent onder andere op bij de Wiener Philharmoniker en het Koninklijk Concertgebouworkest.

Tot de hoogtepunten in Kleibers werk behoren uitvoeringen van de opera's 'Tristan und Isolde' van Richard Wagner, 'Otello' van Giuseppe Verdi en 'Carmen' van Georges Bizet. In 1994 beleefde hij ongekende triomfen met uitvoeringen van 'Der Rosenkavalier' van Richard Strauss in Wenen. Der Rosenkavalier zou zijn laatste opera worden. In 1989 en 1992 dirigeerde hij het traditionele nieuwjaarsconcert van de Wiener Philharmoniker in de Oostenrijkse hoofdstad. Veel van het werk van Carlos Kleiber werd nooit op band vastgelegd, maar zijn concerten die wel werden geregistreerd, gelden als zeer kwaliteitsvol. De opnames van Van Beethoven worden gerekend tot het beste en door het afwijkende tempo ook als het meest bijzondere aller tijden. Het laatste concert dat Kleiber dirigeerde dateert uit februari 1999. In Cagliari op het eiland Sardinië dirigeerde hij toen de Vierde en de Zevende Symfonie van Ludwig van Beethoven.

Carlos Kleiber ontving talrijke onderscheidingen, waaronder de Gouden Baton van de Scala in Milaan. Zijn laatste jaren leidde Kleiber een teruggetrokken bestaan in de omgeving van München. Hij stierf op 13 juli 2004 in het Sloveense Konjšica, na een lang ziekbed. Zijn stoffelijk overschot werd bijgezet in de grafkelder waar ook zijn Sloveense vrouw Stanislava Brezovar ligt begraven. Hij liet twee kinderen na, zijn zoon Marko en dochter Lilian.

[bewerk] Externe links

(en) Kleibers Era