Carl Wernicke
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Carl Wernicke (Tarnowskie Góry, 15 mei 1848 - Dörrberg, 15 juni 1905) was een Duits anatoom, neuroloog en psychiater. Hij is vooral bekend vanwege zijn onderzoek naar de relatie tussen hersentrauma's en afasie.
[bewerk] Leven en werk
Wernicke werd geboren in Tarnowskie Góry, Silezië, toen behorend bij Duitsland, tegenwoordig in Polen gelegen. Hij studeerde geneeskunde in Breslau, waar hij in 1874 zijn doctoraalthesis publiceerde. Deze ging over het verband tussen een bepaald deel van de linker temporale kwab in de hersenen (tegenwoordig bekend als het gebied van Wernicke) en het vermogen om spraak te begrijpen. De thesis beschreef ook een patiënt, bij wie dit hersendeel beschadigd was, en die vloeiend kon spreken maar zonder dat de woorden betekenis hadden, omdat de patiënt zelf niet begreep wat hij zei. Deze receptieve afasie (of Wernicke's afasie) is tegenovergesteld aan motorische afasie, die optreedt bij beschadiging aan het gebied van Broca, en waarbij de patiënt spraak wel kan begrijpen maar zelf niet kan spreken (ook wel Broca's afasie genoemd).
Wernicke bleef werken aan het universiteitsziekenhuis van Breslau. In 1881 publiceerde hij het Lehrbuch der Gehirnkrankheiten, een biologisch classificatiesysteem van psychische stoornissen. In datzelfde jaar beschreef hij een stoornis aan het centraal zenuwstelsel die nu bekend staat als het syndroom van Wernicke. In 1885 werd hij professor en in 1890 hoofd van de afdelingen neurologie en psychiatrie van het universiteitsziekenhuis. In 1897 richtte hij, samen met Georg Ziehen, een tijdschrift op, het Monatschrift fur Psychiatrie und Neurologie.
In 1904 werd hij hoofd van een kliniek in Halle. In 1905 stierf hij aan de gevolgen van een fietsongeluk in Dörrberg, een plaats die tegenwoordig deel uitmaakt van Gräfenroda, in Duitsland.
