Caratacus

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Caratacus (Brythonisch *Caratācos, Grieks Καράτακος; met als varianten Caractacus en Καρτάκης) was een historische Britse leider van de stam der Catuvellani, die de Britse opstand tegen de Romeinse inval leidde.

Caratacus was de zoon van de koning der Catuvellani, Cunobellinus (10-43 n.Chr). De vader van Caratacus had had Zuidoost-Brittania onder zijn hegemonie gebracht en zijn residentie van Verulamium (het tegenwoordige St. Albans) naar Camelodunum (het huidige Colchester) verplaatst.

Caractus werd in 43 n.Chr. door het Romeinse expeditieleger onder Aulus Plautius Silvanus verslagen en vluchtte naar de Silures (in Zuidoost-Wales). Aan het hoofd van dezen werd hij in 51 wederom overwonnen door de stadhouder Publius Osterius Scalpula. Daarna week hij uit naar de Briganten, wier koningin Cortimandua hem echter aan de Romeinen uitleverde.

Hij werd vervolgens te Rome als krijgsgevangene in de triomftocht meegevoerd, maar door keizer Claudius begenadigd.