Camille Claudel
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Camille Claudel (Fère-en-Tardenois, 8 december 1864 - Montdevergues, 19 oktober 1943) was een Frans beeldhouwster. Zij speelde een grote rol in het leven van de beeldhouwer Auguste Rodin. Camille Claudel werd geboren op het Franse platteland van Aisne. Ze was de oudste zuster van de Franse dichter, dramaturg en diplomaat Paul Claudel.
Inhoud |
[bewerk] Leven
[bewerk] Jeugd
Haar jeugd lijkt niet zo liefdevol te verlopen vooral omdat haar moeder nooit over het verdriet is gekomen van haar eerstgeborene zoon die slechts 2 weken heeft geleefd. Camille was het tweede kind maar helaas voor de moeder geen jongen, om de pijn enigszins te verzachten krijgt de baby de onzijdige naam Camille. Camille is echter bijzonder begaafd, als klein kind boetseert ze de mensen om zich heen in klei. Haar vader herkent haar talent en laat haar bij de beeldhouwer Alfred Boucher lessen volgen.
[bewerk] Opleiding in Parijs
In 1881 verhuist de familie Claudel naar Parijs, Camille gaat naar de Académie Colorossi (vrouwen worden op dat moment nog niet toegelaten tot de Académie des Beaux-Arts). Vervolgens huurt ze samen met een paar bevriende kunstenaressen van de Académie Colorossi een atelier waar ze zelfstandig kunnen werken, elke week beoordeelt Alfred Boucher hun werk. Op een dag neemt Alfred Boucher de directeur van de Académie des Beaux-Arts mee die bij het zien van Camilles werk zegt "u heeft les gehad van meneer Rodin", maar Camille heeft Rodin op dat moment nog niet ontmoet.
[bewerk] Samenwerking met Rodin
In 1882 - Camille is dan 18 jaar en heeft haar eerste beeldhouwwerk tentoongesteld op de Salon - vraagt Boucher (hij heeft de Prix-de-Rome gewonnen) aan Rodin, op dat moment 42 jaar oud, of hij zijn taak wil overnemen om het werk van Camille en haar vriendinnen te beoordelen. Rodin is erg gecharmeerd van Camille en haar talent en vraagt of zij zijn leerlinge wil worden. Na enige tijd is zij niet alleen meer zijn leerlinge maar zijn rechterhand, Muze en maîtresse geworden. Rodin kan niet meer zonder haar, getuige de brieven die van hem bekend zijn.
Tot 1892 werkt Camille zij aan zij met Rodin in zijn atelier. Naast de beroemde werken van Rodin, als De kus, De Denker, De Burgers van Calais of Balzac, ontstaat uit de handen van Camille het beeld "Sakountala".
[bewerk] Zelfstandig
In 1893 besluit ze voor zichzelf te gaan werken omdat ze met Rodin samen niet genoeg tijd en energie heeft voor haar eigen creativiteit. Bovendien verwijt ze Rodin haar gebruikt te hebben. Vanaf 1893 ontstaan haar eigen beelden, als La petite Châtelaine, Clotho, "L'Age Mur" l'Implorante, l'Abandon en La Valse.
[bewerk] Krankzinnig verklaard en opgesloten
[bewerk] Verschillende lezingen
Over Camille Claudels krankzinnigheid bestaan verschillende lezingen, een romantische beïnvloed door het boek van Anne Delbée en de film Camille Claudel (film) van Bruno Nuytten uit 1988 met Isabelle Adjani en Gérard Depardieu en een waarschijnlijk meer objectieve, zie bij Externe links. Hieronder de romantische lezing.
[bewerk] Romantische lezing
Camille's ergenis voor Rodin wordt langzaam omgezet in haat en ze wil niets meer met hem en zijn wereld te maken hebben. Ze gaat zich isoleren, wordt achterdochtig en wantrouwt steeds meer mensen. Weinig mensen zijn haar tot steun, zelfs haar eigen familie niet. Haar moeder vindt haar een schande, haar zus is inmiddels getrouwd, haar broer Paul is te druk met zijn eigen leven, alleen haar vader staat achter haar beslissing om kunstenares te zijn. Maar haar vader is oud en sterft op 2 maart 1913. Nu is Paul (als man) hoofd van de familie en besluit dat het schandaal van de familie, zijn zus Camille, het beste naar een krankzinnigeninrichting kan, ze is immers paranoïde...... En zo wordt Camille, niet eens op de hoogte gebracht van de dood van haar vader, op maandag 10 maart 1913 overmeesterd in haar atelier om voor de rest van haar leven achter tralies te verblijven. Paul verontschuldigt zich in zijn dagboek, dat hij als waar katholiek een goede taak heeft volbracht en dat het niet aan vrouwen is om geniaal te zijn. Hij als man is nu aan de beurt!
In de 30 jaar opsluiting, komen moeder en zus niet een keer op bezoek, Paul slechts enkele keren. In de medische dossiers komt naar voren dat Camille inderdaad paranoïde was maar in 1915 genezen was verklaard en de inrichting mocht verlaten. Dit weigeren haar moeder en Paul en dus moet Camille noodgedwongen blijven. Haar brieven naar het thuisfront zijn aangrijpend en getuigen van een gezonde, maar zeer verdrietige geest. Wanneer Camille op 19 oktober 1943 in alle eenzaamheid haar laatste adem uitblaast, zijn haar moeder en zus al enige tijd overleden. Paul neemt niet de moeite naar haar begrafenis te gaan. Sterker, hij laat haar niet eens bijzetten in het familiegraf in Villeneuve-sur-Fère, ook niet nadat hij in de jaren 50 een brief heeft ontvangen waarin hem verzocht wordt te bepalen wat er met de overblijfselen van zijn zus dient te gebeuren. Pauls kinderen treffen deze brief in de nalatenschap van hun vader aan en wisten niet eens dat zij een tante hadden. Postuum hebben zij een gedenkteken laten plaatsen bij het familiegraf.
[bewerk] Werk
Het Musée Rodin te Parijs toont een deel van haar beeldhouwwerken in een aparte zaal.
- L'Âge Mûr (Eerste versie in gips, tweede in brons.)
- La Petite Châtelaine (marmer)
- Pensée (marmer)
- Paul Claudel op 37-jarige leeftijd (brons)
- L'Implorante (réduction, brons)
- Clotho (plâtre)
- Les Causeuses (version en plâtre, version en onyx, version en bronze)
- La Valse (bronze)
- Buste de Rodin (version en plâtre, version en bronze)
- Vertumne et Pomone (marbre)
- La Vague (onyx et bronze)
- Profonde Pensée (bronze)
- Profonde Pensée (marbre)
- La jeune fille à la gerbe (bronze)
- Le Sakountala (glaise)
- L'Abandon (bronze)
- La Niobide blessée (bronze)
- Jeune femme aux yeux clos (klei ?)
[bewerk] Bibliografie
- Jacques Cassar, Dossier Camille Claudel, éditions Archambault, 1997. (brieven, documenten, kranteberichten en dergelijke uit haar tijd)
- Hélène Pinet et Reine-Marie Paris, Camille Claudel, le génie est comme un miroir, Paris, aux éditions Gallimard, 2003.
- Anne Delbée, Une femme, Presses de la Renaissance, 1982.
- Dominique Bona, Camille et Paul : La passion Claudel, Grasset, 2006 ISBN 2246706610.
- Paola Ferrantelli, Camille Claudel (L'idolo eterno), Irradiazioni, 2007 (toneelstuk, italiaans)
[bewerk] Nederlandstalige boeken
De brieven van Camille zijn gedeeltelijk in een Nederlandse vertaling te lezen: "Camille Claudel, een leven in brieven" vertaald door Anneke Alderlieste, uitgegeven door Meulenhoff Amsterdam in 2003.
In 2006 verschijnt De blauwe jurk van Camille van Michèle Desbordes (Nederlandse vertaling van La robe bleue, 2004) een indringende roman over de laatste dertig jaar (én de herinnering aan de voorgaande jaren) van het leven van Camille Claudel.
[bewerk] Externe links
- (fr) Vereniging Camille Claudel Geeft een minder romantische maar waarschijnlijk objectievere biografie dan de roman en film over haar.
- (fr) Webstek van het Musée Rodin
