Brakwater

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Brakwater komt voor bij de overgang van zoetwater naar zeewater en wordt bepaald door het zoutgehalte van het water.

De overgangsgebieden kenmerken zich naast een relatief lage zoutconcentratie door getijdewerking. Hierdoor ontstaat een gespecialiseerd biotoop. Voorbeelden komen in België en Nederland, buiten de rivieren, alleen kleinschalig voor, hoewel er tegenwoordig gewerkt wordt aan een breder herstel van deze biotopen. De biotopen zijn namelijk vitaal voor de vis- en vogelstand. Voorbeelden zijn de Ouderkerkerplas, Friesland buitendijks, Polder Breebaart, de Dollard en het Veerse Meer.

De invloed van de zee door brakke kwel langs de kust is soms tot enkele tientallen kilometers te merken. Deze kwel kenmerkt zich ook door het brakke karakter waarbij een effect bijvoorbeeld het voorkomen van ziltminnende planten als Engels gras is. Door de toevoer van zoetwater naar gebieden ter bevordering van de landbouw (met name de bloembollenteelt en vollegrondsgroenten), zoals in Noord-Groningen, is veel waardevolle brakwatervegetatie verloren gegaan. Men probeert dit te compenseren door het inrichten van natuurgebieden zoals de Ruidhorn, en Feddema's plas.

[bewerk] Definitie brakwater

De onderstaande waarden voor water zijn niet eensluidend aangenomen waardoor verwarring kan ontstaan. De definitie van natuurlijk brakwater licht namelijk bij 0,3 promille (delen per duizend) zout. Voor de landbouw worden de onderstaande waarden gehanteerd waarbij de grens van 0,5 promille theoretisch bepaald of het water geschikt is voor bepaalde gewassen.

Omdat de definitie van brakwater varieerd en brakwater niet per se slecht is voor gewassen is het duidelijker om de hoeveelheid zout aanwezig in het water als maatstaf te nemen. Hierbij kan echter nog weer onderscheid gemaakt worden tussen het zout gehalte en het chloride gehalte.

Indeling zoutwater op grond van het zoutgehalte in delen per duizend.
Zoet water	Brak water	Zilt water	Pekel
< 0,5	0,5 - 35	35 - 50	> 50