Belgicisme (politiek)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Het belgicisme is een politieke opvatting die de Belgische eenheid vooropzet. Het woord werd aanvankelijk meestal door tegenstanders geringschattend gebruikt als benaming voor een opvatting die het Vlaamse, Waalse en Duitstalige streven naar grotere autonomie wil afwijzen of intomen. Dat betekent dat ook diegenen die de huidige federale staat voorstaan, vaak onder één noemer met voorstanders van een zuiver unitair België ondergebracht worden. Dit is bijvoorbeeld het geval voor de vereniging B Plus.

Het radicale belgicisme wil het behoud van een eenheid tussen de Belgen, en het terugdraaien of afschaffen van de Vlaamse, Duitstalige en Waals-Franse autonomie. Voor de meeste belgicisten moeten de gewesten en gemeenschappen opnieuw bevoegdheden afstaan aan de federale staat (herfederaliseren), dan wel gewoon weer afgeschaft worden, maar kan de indeling in taalgebieden en de taalwetgeving in België blijven bestaan, alhoewel zij ook gemakkelijker voor een uitbreiding van de tweetaligheid zullen pleiten.

In het institutionele debat in België staat het belgicisme, als het om zijn unitaristische vorm gaat, zowel tegenover de Vlaamse Beweging (confederalisten en separatisten), als tegenover het Franstalig-nationalistisch Brusselse FDF, het Waalse autonomiestreven en het Franse rattachisme.

Het belgicisme is eveneens tegen het streven van de Duitstaligen (waaronder Karl-Heinz Lambertz, de voorzitter van de Duitstalige executieve) naar meer regionale autonomie voor de Duitstaligen.

Het belgicisme waarschuwt voor een verder uiteenvallen van de fiscale, financiële en sociale eenheid binnen de Belgische staat. Voor federalisten, zoals B-Plus en de Coudenberggroep) worden de gewesten behouden als afzonderlijke bestuursniveaus. Echte Belgicisten verkiezen de provincies sterker naar voren te schuiven. Noch de Coudenberggroep, noch B-Plus hebben ooit gedacht aan electorale activiteiten.

Het belgicisme relativeert de bestaande communautaire problemen (tussen de Franstaligen en Nederlandstaligen). Het stelt een gedragscode in de vorm van een taalhoffelijkheidsakkoord voorop waardoor iedere Belg volwaardig aan het institutionele en/of maatschappelijke leven zou moeten kunnen deelnemen.

Het belgicisme wordt vooral gedragen door Franstalige Brusselaars, sommige Walen en door sommige kringen in Vlaanderen. Pogingen om electoraal door te breken leverden nog weinig successen op. Partijen die expliciet het belgicisme verdedigen (zoals de BUB en haar voorgangers) behaalden slechts verkozenen bij gemeenteraadsverkiezingen (EDB). Binnen sommige Vlaamse partijen zijn er mandatarissen met een uitgesproken belgicistisch gedachtegoed (Freddy Willockx (SP.a) en Ludo Dierickx (Groen!)). Een aantal politici ondersteunt door lidmaatschap de federalistische ideeën zoals uitgedragen door B Plus, onder hen Wilfried Martens (CD&V), Pierre Chevalier (VLD) en Willy Claes (SP.a). Een aantal academici, behorende tot alle Belgische universiteiten, streven onder de naam Paviagroep naar een uitdiepen van de federale gedachte en steunen onder meer de idee van federale kieskringen voor de federale verkiezingen. Ze worden voornamelijk geleid door de professoren Kris Deschouwer(VUB) en Philippe Van Parijs (UCL).