Barbarije
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Barbarije was tot in de 19e eeuw de benaming voor de kustgebieden van Noord-Afrika, met name van het huidige Marokko, Algerije, Tunesië en Libië. De naam komt van het volk de Berbers.
Barbarije ligt aan het kustgebied van de Middellandse Zee waaraan belangrijke beschavingen ontstonden, zoals die van de Grieken, de Romeinen, de Feniciërs en de Imazighen.
Alhoewel Barbarije een taalkundige eenheid was - men sprak 'Berbers' oftewel Tamazight - kende het in de oudheid nooit een politieke eenheid. Na de komst van de islam was er echter een reden voor vereniging en zo konden de Almohaden de regio van Barbarije verenigen. Deze Imazighen-dynastie heerste toen ook over Spanje (zie Moren). Berucht waren in Europa vooral de Barbarijse zeerovers die de Middellandse Zee en delen van de Atlantische Oceaan tot aan IJsland toe onveilig maakten en de slavenmarkten waar buitgemaakte Europese en Afrikaanse slaven werden verhandeld. Vanaf de 17e eeuw (volgens de overlevering al sinds de 14e eeuw door o.a. de Gelderse hertog Willem van Gulik) werden er strafexpedities georganiseerd om de kapers te onderwerpen. Bekend als onder andere kaperjager is Michiel Adriaenszoon de Ruyter. In de 18e eeuw werden de Barbarijse kapersnesten grotendeels uitgeroeid door Europese strafexpedities en hield deze plaag op te bestaan.
De Ottomanen slaagden erin over grote delen van Barbarije oftewel Tamazgha te heersen. Dit reduceerde ook mee de kaapvaart. Alleen het westelijke gedeelte, nu het huidige Marokko is niet door de Ottomanen onderworpen.
