Ballade
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Een ballade is een gedicht waarvan de vorm in de Middeleeuwen is ontstaan. Het kent een aantal strofen, die elk worden afgesloten met een refrein of stok. De ballade lijkt hierin op het referein.
Bekende beoefenaars van het genre waren in de Middeleeuwen Guillaume de Machaut, Christine de Pisan en François Villon.
De Rederijkers, met hun voorkeuren voor vormtechnische huzarenstukjes, beoefenden het genre met enthousiasme. Vervolgens raakte het uit de gratie toen de kunst van de Renaissance veld won, om weer in de aandacht te komen in de tweede helft van de negentiende eeuw, met beoefenaren als Algernon Charles Swinburne.
[bewerk] Andere betekenissen
Inmiddels had de Romantiek een geheel ander soort ballade ontdekt, de volksballade. De ballade wordt dan ook wel aangeduid als cultuurballade, ten onderscheid van die volksballade.
De term ballade wordt ook gebruikt voor muziekstukken voor zang met een verhalend karakter, zoals de Zuiderzeeballade.
[bewerk] Zie ook
[bewerk] Literatuur
- A.G.H. Bachrach et al., red., Moderne Encyclopedie van de Wereldliteratuur, Haarlem/Antwerpen 19802, s.v. Ballade
