Aldabra-reuzenschildpad
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
| Aldabra-reuzenschildpad IUCN-status: Kwetsbaar[1] |
|||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 |
|||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||
|
|||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||
| Aldabrachelys gigantea Schweigger, 1812 |
De Aldabra-reuzenschildpad (Aldabrachelys gigantea) is een schildpad uit de familie landschildpadden (Testudinidae). Oudere benamingen zijn Testudo elephantina, Geochelone gigantea, Dipsochelys elephantina en meest recentelijk Dipsochelys dussumieri.
[bewerk] Algemeen
Deze reuzenschildpad is één van de weinige soorten die niet op de rand van uitroeiing staat; duizenden exemplaren leven nog in het wild. Het verspreidingsgebied in het wild beperkt zich tot het Aldabra-atol, maar deze schildpad is op andere eilanden uitgezet. De maximale lengte is ongeveer 120 centimeter, ze worden ongeveer 180 kilo zwaar en bereiken een leeftijd van 200 jaar, hoewel dat meer een aanname is. Het oudste exemplaar ooit is Adwaitya en werd 255 jaar oud. Deze overleed in 2006.
[bewerk] Leefgewoonten
Het schild komt bij de flanken tot op de grond, maar aan de voorzijde en bij de achterpoten is het schild korter. De rugplaten zijn enigszins stervormig, bij hele oude dieren worden het vormloze bulten op het schild. Deze soort kan op de poten staan, waardoor 'volwaardig' gelopen kan worden, in tegenstelling tot de meeste andere reptielen die zich met de buik op de grond voortslepen. Soms wordt aas gegeten, maar meestal is het menu vegetarisch; plantendelen en fruit.
De Aldabrareuzenschildpad leeft in droge streken zoals open plekken in het bos, heide en drogere delen van moerassen. De kleur is groenbruin met gelige rugplaten, maar omdat de dieren regelmatig een modderbad nemen om van parasieten af te komen, is de kleur meestal bruin.
| Bronnen, noten en/of referenties: |
