Albert van Pruisen (1809-1872)

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Frederik Hendrik Albert (of Albrecht) (Koningsbergen, 4 oktober 1809 - Berlijn, 14 oktober 1872), Prins van Pruisen, was een Pruisisch militair, in Nederland vooral bekend als echtgenoot van prinses Marianne der Nederlanden.

Hij was het tiende en jongste kind van Frederik Willem III van Pruisen en Louise van Mecklenburg-Strelitz, dochter van Karel II van Mecklenburg-Strelitz, en dus een jongere broer van Frederik Willem IV en Wilhelm I.

[bewerk] Militaire loopbaan

Hij nam in 1819 als luitenant dienst in het Pruisische leger, werd in 1852 generaal der cavalerie, een legeronderdeel dat zijn bijzondere interesse had, en in 1865 inspecteur-generaal. Hij voerde in de Pruisisch-Oostenrijkse Oorlog het bevel over een cavaleriekorps en nam deel aan de veldslagen bij Münchengrätz, Gitschin en Königgrätz.

In de Frans-Duitse Oorlog voerde hij het commando over de vierde cavaleriedivisie van het derde leger en trok daarmee van Wissembourg via Wœrth en Sedan naar Parijs. Daar kreeg hij de opdracht ter observatie van het Loireleger naar Orléans op te rukken en nam aldaar met succes deel aan de krijgsverichtingen onder generaal Von der Tann, Frederik Frans II van Mecklenburg-Schwerin en prins Frederik Karel. Na het eind van de oorlog werd hij tot kolonel-generaal benoemd.

[bewerk] Huwelijken

Hij trad op 14 september 1830 op Paleis Noordeinde in het huwelijk met zijn volle nicht Marianne, de dochter van koning Willem I en Wilhelmina van Pruisen. Haar oudere broer Frederik was sinds 1825 gehuwd met Alberts oudere zuster Louise.

Hoewel de twee elkaar al sinds jonge leeftijd kenden en zeker enige genegenheid voor elkaar koesterden, was het huwelijk geenszins gelukkig te noemen, onder meer omdat Marianne niet bereid was zijn escapades te tolereren. Zij verliet Albert in 1845 en toen zij in 1849 zwanger bleek, was Willem II bereid een formele scheiding te erkennen. Frederik Willem IV weigerde dit vooralsnog, maar verbood Marianne aan zijn hof te verschijnen. Hij erkende de scheiding in 1853, toen Albert een morganatisch huwelijk wilde aangaan met Rosalie von Rauch, dochter van de minister van Oorlog Gustav von Rauch, die daarna tot gravin von Hohenau werd verheven.

Omdat hem de toegang tot Pruisen was ontzegd, vestigde hij zich in Slot Albrechtsberg bij Dresden (hoofdstad van het koninkrijk Saksen), dat hij Adolf Lohse tussen 1850 en 1854 had laten bouwen. Ook nadat hij zich in 1856 weer in Berlijn mocht vertonen, bleef hij daar met zijn tweede gezin wonen. Zijn Berlijnse residentie in de Wilhelmstraße, het Prinz-Albrecht-Palais, liet hij in 1860 eveneens door Lohse verbouwen, nadat Karl Friedrich Schinkel het in zijn opdracht al eerder wezenlijk had veranderd. Hij stierf aldaar in de herfst van 1872.

Stamboom

[bewerk] Kinderen

Uit zijn huwelijk met Marianne werden vijf kinderen geboren, van wie er drie de volwassen leeftijd bereikten:

• Frederika Louise Wilhelmina Marianne Charlotte (1831-1855), gehuwd met George II van Saksen-Meiningen
• Naamloze zoon (1832)
• Frederik Willem Nicolaas Albert (1837-1906), gehuwd met Marie van Saksen-Altenburg
• Frederika Louise Wilhelmina Elisabeth (27 augustus - 9 oktober 1840)
• Frederika Wilhelmina Louise Elisabeth Alexandrine (1844-1906), gehuwd met Willem van Mecklenburg

Bij zijn tweede echtgenote verwekte hij nog twee kinderen, die de titel graaf von Hohenau ontvingen:

• Georg Albrecht Wilhelm Graf von Hohenau (1854-1930)
• Bernhard Wilhelm Albrecht Friedrich Graf von Hohenau (1857-1914)