Einhliða einangrun Japan
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Einhliða einangrun Japan (japanska: 鎖国, Sakoku) hófst árið 1641 og stóð í tvær aldir, eða til 1853. Einangrunin var uppistaða í utanríkisstefnu Tokugawa-stjórnarinnar á Jedótímabilinu. Dauðarefsing lá við því að koma til Japans eða fara frá Japan. Dauðarefsing við því að yfirgefa Japan var ekki aflögð fyrr en á Meiji-tímabilinu.
Undantekning á reglunni var verslun Hollendinga á Dejima-eyju í Nagasaki. Í Nagasaki fóru og fram viðskipti við Kína og á Tsushima-svæðinu í Nagasaki fóru fram viðskipti við Kóreumenn. Kóreumenn stunduðu og viðskipti á Ryukyu-eyju við suðvestanverða Kyushu. Til viðbótar sendu kaupsýslumennirnir reglulega sendinefndir til sjógunsins í Jedó.
Einangruninni var framfylgt svo stjórnin gæti haft hemil á samskiptum við önnur ríki. Síðar var hún notuð til að verja japanskar auðlindir fyrir ágangi útlendinga og takmarka útflutning á japönskum málmum.
