Teodomiro (rei suevo)

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Teodomiro.

Teodomiro (ou Ariamiro), rei de Galiza cos bispos Lucrecio, André e Martiño. Códice Vixiliano.

Teodomiro foi un rei suevo de Galicia (559-570). Gobernou a Gallaecia dotándoa de institucións, administración e cohesión social buscando a lexitimidade do seu poder na Igrexa de obediencia romana.

Gregorio de Tours fálanos do fillo do rei Carriarico que salvou a súa vida por mor da virtude milagreira das reliquias de San Martiño de Tours. Cicais esteamos ante a primeira referencia a Teodomiro que sucedeu a Carriarico no trono do Reino Suevo da Gallaecia.

Baixo a influencia de San Martiño Dumiense, o seu labor de goberno baseouse nos seguintes eixos:

Consolidación da expansión sueva coa incorporación das áreas de influencia de Astorga e Coimbra
A convocatoria dos Concilios de Braga a modo de asembleas de goberno non só en asuntos relixiosos senón especificamente temporais.
A organización territorial a través da estruturación da dependencia das entidades de poboación (parroquias) a os diferentes bispados.
A cristianización das masas de labregos aínda ancoradas nun paganismo ancestral de claro sabor céltico.
A busca da cohesión social mediante o combate da herexía ariana que profesaba o reino visigodo de Hispania e o priscilianismo seguido por importantes capas da poboación que non recoñecían a autoridade dos bispos de obediencia romana
A lexitimación da monarquía perante as élites de orixe galaico-romana mediante o seu papel de protector da Igrexa desempeñando un rol con ecos propios de Bizancio, con quen probablemente mantivo contactos amistosos.
A difusión da cultura a través do impulso de escolas dependentes dos mosteiros e focos de formación como o cenobio de Dumio fundado por San Martiño Dumiense.
Unha política exterior pacífica sen enfrontamento co reino visigodo viciño e dentro da órbita da nova orde emanada do Imperio bizantino de Xustiniano.

O seu reinado marcou un fito de estabilidade e esplendor do Galliciense regnum, do que nos quedaron testimuños nas propias fontes históricas galaicas e hispánicas e nas crónicas francas.