Pseudocódigo

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Este artigo está actualmente sendo editado. Por favor, non faga ningunha edición neste artigo mentres esta mensaxe siga aparecendo para evitar así conflitos de edición. Se precisa saber quen está traballando no artigo, por favor revise o historial de edicións (O tempo máximo de presenza deste marcador no artigo é dun mes; pasado ese tempo debe retirarse).

O pseudocódigo é unha serie de normas léxicas e gramaticais parecidas á maioría dos linguaxes de programación, pero sen chegar á rixidez de sintaxe destes nin á fluidez da linguaxe coloquial. Isto permite codificar un programa con maior axilidade que en calquera linguaxe de programación, coa mesma validez semántica, normalmente utilízase nas fases de análises ou deseño de Software, ou no estudo dun algoritmo. Forma parte das distintas ferramentas da enxeñaría do software.

Non hai ningún compilador ou intérprete de pseudocódigo informático, pero as similitudes coa maioría das linguaxes informáticas fano facilmente convertible.

O pseudocódigo describe un algoritmo utilizando unha mestura de frases en linguaxe común, instrucións de programación e palabras crave que definen as estruturas básicas. O seu obxectivo é permitir que o programador céntrese nos aspectos lóxicos da solución a un problema.

Non sendo o pseudocódigo unha linguaxe formal, varía dun programador a outro, é dicir, non hai unha estrutura semántica nin arquitectura estándar. É unha ferramenta áxil para o estudo e deseño de aplicacións.

Índice 1 Definición de datos do Pseudocódigo 2 Estruturas de control 2.1 Secuenciais 2.2 Selectivas

[editar] Definición de datos do Pseudocódigo

A definición de datos dáse por suposta, sobre todo nas variables sinxelas, se se emprega formacións: pilas, colas, vectores ou rexistros, pódense definir na cabeceira do algoritmo, e naturalmente cando empreguemos o pseudocódigo para definir estruturas de datos, esta parte desenvolverémola adecuadamente.

[editar] Estruturas de control

Como se mencionou antes, cada autor usa o seu propio pseudocódigo coas súas respectivas convencións. Por exemplo, considere a instrución "Substitúa o valor da variable x polo valor da variable y"; algunhas das posibles sintaxes para indicar o anterior poderían ser:

• asigne a o valor de
• 
• 
• 

[editar] Secuenciais

As instrucións séguense nunha secuencia fixa que normalmente vén dada polo número de liña. É dicir que as instrucións execútanse de arriba cara abaixo.

Instrucción1 Instrucción2 Instrucción3 Instrucciónn

[editar] Selectivas

A instrucción selectiva realiza unha instrucción de dúas posibles, segundo o cumplimento dunha condición P.

se P entón Instruccións1 se non Instruccións2

A condición P é unha variable booleana ou unha función reducible a booleana. Se esta condición é certa executase Instruccións₁, se non é asi, entón executase Instruccións₂.

Tamén é común o uso dunha selección múltiple que equivle a anidar varias funcións de selección.

se Condición1 entón Instruccións1 se non se Condición2 entón Instruccións2 se non se Condiciónn entón Instrucciónsn - 1 se non Instrucciónsn

Neste caso hai unha serie de condicións que teñen que ser mutuamente excluíntes, se unha delas se cumple as demáis teñen que ser falsas necesariamente.

Nesta estrutura se Condición₁ é certa, entón execútase só Instruccións₁. En xeral, se Condición_i é verdadeira, entón só se executa Instruccións_i