Pablo Morillo
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Pablo Morillo, conde de Cartagena de Indias e marqués de la Puerta (1775-1837), foi un destacado militar español, que loitou na Guerra da Independencia española (1808-1814) e, posteriormente, en Latinoamérica, defendendo o dominio colonial español.
Índice |
[editar] Biografía
Pablo Morillo nacio en Fuentesecas, Zamora en 1775. En 1787 ingresou no corpo de Infantería de Mariña, actuando, aínda ben novo, en Tolón, Francia, e na batalla de Trafalgar (1805), sendo ascendido a sarxento. No inicio da Guerra da Independencia, Morillo estaría presente na batalla de Bailén, valéndolle a súa actuación o ascenso a capitán. Foi logo enviado a Galicia, pola Xunta Suprema Central.
[editar] Na Galiza
Morillo, como militar, actúa nas comarcas miñotas da actual provincia de Pontevedra, onde se incorpora as guerrillas alí combatentes, con mandos como Cachamuíña, chegando a obter o grao de coronel. Participa logo no cerco de Vigo, cidade que é reconquistada o 28 de marzo de 1809. Despois acude ao cerco de Tui, e máis tarde ao de Santiago de Compostela, que se toma en maio dese mesmo ano. A penas dous meses logo Morillo dirixe a vitoria de Ponte Sampaio, do 7 ao 8 de xuño de 1809, na que cae derrotado o xeneral Ney.
Co as tropas napoleónicas xa en franca retirada de Galiza, Morillo sae para Castela. En 1813 participa na batalla de Vitoria.
[editar] En América
Volto a España Fernando VII, Morillo, xa xeneral, é destinado a Hispanoamérica en 1814. O seu comportamento alí é cualificado de duro e brutal. Morillo toma Cartaxena de Indias e Santa Fe, obtendo vitorias sobre Simón Bolívar e Nariño, sendo quen de recuperar o dominio español sobre o antigo vicerreinato de Nova Granada. POrén foi derrotado por Bolívar en Batalla de Boyacá|Boyacá. Ante o cariz adverso que tomaban os acontecementos, Morillo recibe instruccións desde España para que entre en negociacións cos insurrectos. As conversas rematan co Armisticio de Trujillo (1820). Nese mesmo ano regresa a España, onde o rei Fernando VII, o recompensará outorgándolle os títulos de conde de Cartagena de Indias e marqués de la Puerta.
[editar] Últimos anos
O pronunciamento de Riego, que instaura o liberalismo (Trienio Liberal), parez decantar a Morillo do lado liberal, máis con a entrada do duque de Angulema e os "Cen mil fillos de San Luís" mostra un Morillo colaborador cos absolutistas, perseguindo os liberais: vitorias de Compostela e Ponte Sampaio, toma de A Coruña e Vigo. Porén ao retomar Fernando VII o poder absoluto, Morillo termina por exiliarse na Franza. En 1832, con todo, Morillo é nomeado capitán xeneral da Galiza, posto desde o cal emprenderá a represión contra o carlismo. Sen embargo en 1836, pasa de novo a Franza, por motivos de saúde, e onde morrerá na localidade de Barèges, na Occitania, en 1837.
