O banquete
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
O banquete é unha obra do filósofo Platón.
Índice |
[editar] Introdución
As obras de Platón podemos clasificalas en períodos atendendo a súa relación con Sócrates e a evolución mesma do seu pensamento. O diálogo Banquete pertence o período de madurez (385-370 a.C), este período tamén aborda obras como Fedón, República ou Fedro. Nesta época consolidase a liña iniciada no anterior período (período de transición) e escribe as obras máis representativas do seu pensamento Atópanse os princiapais mitos platónicos, a Teoría das ideas e as bases da epistemoloxía, ética e política.
[editar] Estrutura e argumento
Este escrito está redactado, como a maioría, en forma de diálogo. A obra divídese en tres partes: os cinco primeiros discursos, a exposición de Sócrates e a descrición final que fai Alcibíades. O libro relata os diálogos sobre o Amor, os cales se espuxeron nun banquete na casa de Agatón. Apolodoro é o que conta como ocorreu todo, según lle dixo Aristodemo. A temática que aborda o Banquete é a de Eros, o Amor.
[editar] Sinopse
A trama ábrese coa narración de Apolodoro sobre un banquete que se realizou na casa de Agatón, e no cal se falou do amor. Primeiramente fala Fedro, quen espuxo que o Amor é un Deus e é o may eficaz para alcanzar a virtude e a felicidade, tamén dixo que se un namorado e descuberto facendo certas cousas malas sofre máis se quen o descubriu é o seu amado en lugar de outra persoa.
Seguidamente o comentario de Pausanias troca o carácter retórico de Fedro nunha especulación filosófica, a existencia da Afrodita celeste e da Afrodita popular fan posible que tamén existan dous amores, un é o amor vulgar que se afoga na senxualidade e que convén esquecer, outro e un amor fermoso que se basea na alma. En tal sentido, se a intención amorosa é espiritual e tendente ao desenvolvemento moral do individuo, calquera acción homosexual será positivamente considerada.
Logo, o médico Erixímaco completou o anterior discurso pero deixa de lado a consideración meramente sexual, di que o amor proxecta o seu poder no campo humano e no campo divino. Amosa a natureza específicamente cósmica de eros como forza imperante na natureza e defíneo como a realización da harmonía dos contrarios. Fala do estado sano do corpo e do estado enfermo os cales se explican segundo os dous amores diferenciados por Pausianas.
O seguinte foi Aristófanes que comenzou dicindo o gran poder que ten o Amor. Segundo o mito do andróximo antigamente o home tiña dous corpos con catro brazos, dúas cabezas, posuían os xéneros: masculino-femenino, masculino-masculino, femenino-femenino; Zeus dividunos en dous,polo que cada individuo busca a súa metade. Deste modo queda explicado o eros, definido coma unha busca da outra metade tanto a homosexualidade masculina e femenina como a heterosexualidade.
O penúltimo que falou foi Agatón, poeta tráxico, que centra o seu discurso na esencia divina de Eros e na descrición da perfección das súas virtudes, dixo que non había maior pracer que o Amor.
Finalmente toma a palabra Sócrates, fíxolle preguntas a Agatón, ó cal lle fixeron reflexionar (esta é a primeira fase, ironía), posteriormente atópase o diálogo de Sócrates con Diotima, sacerdotisa de Mantinea, da cal di que aprendeu todo o que sabe do amor. Sócrates pensa que o amor se caracteriza pola carencia, pola aspiración permanente e non pola posesión que garante o repouso. Eros é un elemento intermediario, un semideus que actúa de intérprete entre os cuestionamentos humanos e os designios divinos. Este carácter de intermediario hermeneuta fai de Eros un vínculo que mantén cohesionado todo o existente. Esta idea precisamente é a que se trata de precisar a través do mito do nacemento de Eros; fillo de Penía (pobreza) e Poros (riqueza), o eros ten unha natureza bifronte: dialéctica permanente entre a busca e a adquisición. O carácter demónico de eros fai posiblea ligazon entre dlous terreos aparentemente tranxenciais,isto é eros e filosofía. Fronte ós deuses que xa posúen a sabedoría e os ignorantes que non pretenden o coñecemento porque xa cren telo. Filosofía e eros definen o home como ese ser no que a aspiración é a carta de presentación do seu destino e, por isto mesmo, irrebasable. O concepto de Eros queda entendido como o motor e a esencia do home cara o ben como meta suprema. A o Amor só pdemos achegarnos se ascendemos á beleza en si, ascensión que se fai dialécticamente a través de varias fases, dende o corpo até o coñecemento. Pódese afirmar que o discurso socrático reproduce con fidelidade o esquema dialéctico que Platón trasmitiu: unha primeira fase irónica que ten como finalidade a destrucción ou desestimación das opinións erróneas dos interlocutores e unha segunda fase maiéutica na que expón a verdade sobre o obxecto do debate.
O derradeiro discurso é o de Alcibíades, que realiza un eloxio de Sócrates até facelo aparecer como a verdadeira encarnación de eros. O diálogo remata con Sócrates como única figura que queda en pé tralo banquete, amosando a inquebrantalidade da alma filosófica fronte ás baixas paixóns.
