Julio Camba
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Xulio Camba Andreu (Vilanova de Arousa, 16 de decembro de 1884 - Madrid, 28 de febreiro de 1962) foi un cronista galego de comezos do século XX.
Índice |
[editar] Biografía
Naceu nunha familia de clase media. Seu pai era médico e mestre. Ós 16 anos marcha da casa e embarca de polisón nun barco cara Arxentina. En Bos Aires introdúcese nos círculos anarquistas e fai as súas primeiras armas literarias redactando proclamas e panfletos. Neses artigos mostraba o seu apoio á facción individualista do anarquismo na recén fundada FORA, xustificando o exemplo pola acción. Escribiu no periódico La Protesta, dirixido por Diego Abad de Santillán e Emilio López Arango.
A consecuencia disto, o 30 de novembro de 1902 é expulsado de Arxentina, xunto a Adrián Troitiño e outros sindicalistas. Ó chegar a Pontevedra comezou a colaborar no Diario de Pontevedra, pero axiña marchou a Madrid. En 1904 empeza a colaborar en España Nueva e no suplemento Los Lunes do Imparcial. Tamén colaboraba na Revista Blanca ou Tierra y Libertad. Ademais fundou o semanario El Rebelde, que duraría un ano e medio (1904-1906).
En 1906 comeza a súa carreira como correspondente no estranxeiro, enviando crónicas desde Constantinopla para La Correspondencia de España. Ó seu regreso a España comeza a colaborar co ABC, onde seguiría ata a súa morte. Exerce de correspondente en París e Londres. En 1911 está en Alemaña e en 1916 viaxa a Nova York.
Volve a Madrid en 1917, pero continúa viaxando: en 1921 volve como corresponsal a Berlín, e entre 1929 e 1931 desarrolla o seu traballo desde Nova York. As súas ideas anarquistas enfríanse notablemente durante a década de 1920, e durante a guerra civil expresa as súas simpatías polo bando franquista. Seguiu viaxando ata 1949, cando fixa a súa residencia en Madrid por motivos de saúde, vivindo no Hotel Palace ata a súa morte na clínica Covesa a consecuencia dunha embolia.
[editar] Estilo
A súa obra está caracterizada pola imaxinación, o humor, a capacidade de observación e un espírito crítico, literario, que captura o lector con intelixencia e extraordinaria eficacia.
O estilo de Camba desborda ledicia e o seu humorismo é atractivo e agradábel. Nos seus artigos descobre a capacidade do lector para chegar alén dos parágrafos en branco. Na configuración do seu estilo teñen grande importancia as súas viaxes por todo o mundo que deron lugar a grandes traballos nun tono humorístico intelectual, aínda que no fondo sempre figura o sarcasmo galego, o que fixo que Azorín definira o seu estilo literario como "humorismo galaico pasado por Londres".
[editar] As crónicas
Camba escribiu crónicas dos lugares onde ía, comezando por unha viaxe de vacacións a Vilanova, ata Constantinopla, Londres, Berlín, París, etc. Escribía sobre as xentes e os costumes caracterizando cada lugar que visitaba, tratando temas como a política, as mulleres ou os ambientes, se ben tiña os seus propios estereotipos.
Pero tamén escribiu crónicas temáticas, como a crónica parlamentaria Diario de un escéptico, na que, como anarquista, tiña moito que criticar (sobre todo a Maura, dirixente do Partido Conservador).
[editar] Obra
Agás La casa de Lúculo, o resto dos libros son recompilacións de artigos xornalísticos.
- El destierro (1907)
- Londres (1916)
- Alemania, impresiones de un español (1916)
- Playas, ciudades y montañas (1916)
- Un año en otro mundo (1917)
- La rana viajera (1921)
- Aventuras de una peseta (1923)
- El matrimonio de Restrepo (1924)
- Sobre casi todo (1927)
- Sobre casi nada (1927)
- La casa de Lúculo (1929)
- Haciendo de República (1934)
- Esto, lo otro y lo de más allá (1945)
- Millones al horno (1958)
