Joan Coromines i Vigneaux

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

Joan Coromines i Vigneaux (Barcelona, 1905 - Pineda de Mar, Maresme, 1997), coñecido tamén como Juan Corominas, lingüista, autor do Diccionari etimològic i complementari de la llengua catalana e do Onomasticon Cataloniae.

Coromines foi un dos principais especialistas en lingüística. Tiña un grande coñecemento do catalán, castelán e occitano, e máis da lingüística indoeuropea e arábiga.

[editar] Biografía

Fillo do político Pere Coromines e da pedagoga Celestina Vigneaux; irmán do matemático Ernest Corominas. Aínda moi novo mostraría un forte interese na lingüística. Estudia na Facultade de Filosofia e Letras da Universidade de Barcelona, completando logo estudos en varias cidades, entre 1925 e 1929: Montpellier (Francia), Madrid, onde cursa o doutorado, e máis Zürich (Suíza). Na cidade helvética amplía estudos con Jakob Jud, que inflúe nel profundamente. No ano 1930 comezou a traballar no Institut d'Estudis Catalans, colaborando no equipo lexicográfico de Pompeu Fabra. Publica a súa tese doutoral Vocabulario aranés en 1931. No mesmo ano principiou a preparar o Onomasticon Cataloniae.

Logo da Guerra Civil Española exiliouse en diversos países, ata que consegue una cátedra na Universidade de Chicago no 1948. En 1950 foi nomeado membro do Institut d'Estudis Catalans, aínda que de feito no se incorporou ao mesmo ata 1952, logo dunha breve estada en Cataluña, logo de trece anos de exilio Entre 1980 e 1991 preparou o Diccionari etimològic i complementari de la llengua catalana. No 1994 acabou o Onomasticon Cataloniae. Voltou para Cataluña en 1967, radicándose en Pineda de Mar, onde pasaría os últimos anos da súa vida, a traballar aínda con intensidade sobre lexicografía.

Coromines manteu posturas profundamente catalanistas, rexeitando unha cátedra en Madrid e premios do goberno español a causa do tratamento da situación da lingua catalá polo estadoespañol.

[editar] Obras

• What should be known about the Catalan Language (1951), traducido como El que s'ha de saber de la llengua catalana (1954).
• Diccionario crítico etimológico de la lengua castellana (1954-1957).
• Diccionari etimològic i complementari de la llengua catalana (1980-2001), obra monumental sobre a lingua catalana.
• Onomasticon Cataloniae (1989-1997), recompilación e etimoloxía de todos os nomes xeográficos dos Países Cataláns.

• Catro topónimos galegos: Becerreá, Bicerreán, Bacurin, Bacorelle e a etimoloxía de becerro e bácoro, in Grial, 1968, páxs. 411-415.