Hasan II de Marrocos
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Al-Hasan ibn Muhammad ou Hasan II (9 de xullo de 1929 - 23 de xullo de 1999) foi rei de Marrocos dende 1961 ata o seu pasamento. Foi o fillo maior de Mohammed V, sultán primeiro e rei de Marrocos despois.
Foi enviado ao exilio en Madagascar polas autoridades francesas en 1953 xunto co seu pai Mohammed V, aínda que se lle permitiu retornar en 1955, ano en que se estableceu o reino. Durante os disturbios de 1956, dirixíu a represión contra os bereberes sublevados nas montañas do Rif. Foi proclamado príncipe en 1957, e se convirtiu en rei despois da morte do seu pai en 1961.
Ordenou o secostro de Mehdi Ben Barka o 29 de outubro de 1965, líder demócrata marroquí. Dende entón non se sabe nada del.
O seu goberno conservador fortaleceu a dinastía alauí e se anexionou o Sahara Occidental coa Marcha Verde de 1975. Puxo en marcha un sistema parlamentario no que, sen embargo, tiña moitas prerrogativas e onde o Majzen funcionaba coma un Estado paralelo. Na práctica, o sistema que rexiu e que logo chegou ó seu fillo parecíase máis a unha monarquía absoluta que a unha monarquía constitucional de tipo europeo. co engadido de que a familia real era propietaria directa de boa parte das terras, industrias e recursos do país. Durante o seu reinado existiu unha férrea represión política baixo a que desapareceron varios centeares de persoas. Tras a súa morte, o seu sucesor tivo que facerse eco das demandas sociais sobre o particular e crear mecanismos institucionais de investigación e compensación económicas das víctimas.
Sufriu varios intentos de asasinato dos que saíu ileso de forma milagrosa, o que foi utilizado para crearlle certa aura de personaxe santo ou elixido por Deus. Nunha ocasión, os conxurados estaban tan seguros de que non sobrevivira que se chegou a anunciar a proclamación da república polas radios do país.
