Batalla de Salamina
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A Batalla de Salamina foi un combate naval acontecido en setembro do ano 480 antes de Cristo, durante as Guerras médicas, que enfrontou ás frotas de Grecia e de Persia no golfo de Salamina.
Índice |
[editar] Trasfondo histórico
Trala batalla das Termópilas, o exército persa avanzaba por Beocia e o Ática sen oposición. A súa chegada a Atenas era inminente, polo que os líderes gregos decidiron que o mellor sería evacuar a cidade. Os evacuados de Atenas refuxiáronse na illa de Salamina, cercana ó Pireo, porto que Atenas utilizaba para o comercio marítimo.
O oráculo de Delfos foi consultado, e deu a seguinte profecía: a vitoria grega pasa pola construción dunha muralla de madeira. Esta muralla de madeira foi interpretada por Temístocles, o maior mandatario da república ateniense, coma unha formación de barcos.
Mentres que a maioría dos líderes gregos consideraban que o mellor era facer caso á interpretación de Temístocles, os espartanos, con Eurybiades crían que o mellor era presentar batalla en Corinto para ter espazo para replegarse en caso de derrota. Sen embargo, foron convencidos por Temístocles para loitar en Salamina.
Durante a discusión dos líderes gregos, Atenas era destruída tras ser saqueada polas recén entradas tropas persas, que tomaron este ataque como unha revancha polas derrotas sofridas anteriormente.
[editar] Movementos previos á batalla
Aínda con tódolos gregos en unidos en Salamina, as súas forzas eran moi inferiores que as persas, aínda estando estas dezmadas tralas tormentas do Mar Exeo e combates contra gregos: unhas 350 naves (a maioría trirremes) fronte a unhas 1500 naves persas, chamadas xuncos, nas que ían embarcados, segundo Heródoto, 85000 e 300000 homes respectivamente.
Temístocles sabía que a simple unión dos gregos non vencería ós persas, así que enviou un escravo ó campamento de Xerxes para enganalo. A mensaxe que levaba o escravo era a mentira de que os gregos non estaban unidos en canto ó emprazamento onde debían presentar batalla, e que moitos, temerosos, fuxirían antes de chegar a frota persa. Ademais, díxolle que, si Xerxes ordenaba o ataque, as naves atenieses (a maior parte da frota grega) volveríanse e atacarían ós demais gregos.
Xerxes creu o engaño de Temístocles, polo que cercou a saída da illa de Salamina. A opinión dos seus conselleiros estaba dividida en canto qué deber facer agora que a illa estaba cercada. O seu xeneral Mardonio prefiría iniciar un ataque fronte as posicións gregas, mentres que Artemisia I de Caria, aliada dos persas, cría que as pesadas naves persas se desenvolverían mal nas recortadas costas de Salamina, polo que aconsellou a Xerxes que esperase a que os gregos quedasen sen provisións e se rendisen. Xerxes fixo caso ó consello de Mardonio.
É curioso sinalar que esta raíña de Halicarnaso, Artemisia, foi a primeira muller almirante da historia, e que mandou nunha flota de 400 navíos na batalla que estaba a punto de comezar.
Xerxes, o emperador persa, estaba seguro da vitoria do seu país, polo cal ansiaba contemplar a batalla. Por iso, mandou construír un trono no alto dun monte dunha illa cercana a Salamina, desde onde podía ver o desenvolvemento da batalla.
[editar] Desenvolvemento da batalla
A inmensa flota persa levou áncoras durante a noite, momento no que o escravo de Temístocles lle dixera que os gregos comezarían a fuxida, esperando sorprendelos. Os persas entraron no golfo de Salamina, quedando confusos de non ver fuxir ós gregos.
Agora ben, ó tempo que os persas avanzaban, os gregos retirábanse progresivamente cara o interior do golfo de Salamina. Os pesados barcos persas acabaron atrapados nas estreiteces do golfo, e nese momento os gregos avanzaron ca súa flota cara á dos persas, envolvéndoa. Os persas intentaron retirarse, pero foi en van ó non poder avanzar por ser tan grande a densidade de barcos que había.
Os mariñeiros persas, apenas sen armados, foron branco fácil dos abordaxes gregos, pois os seus soldados eran hóplitas armados fortemente. A densidade de barcos persas permitiu que os soldados gregos avanzasen sen maiores problemas de barco en barco, e cando as formacións de xuncos persas estaban dispersas, os gregos abatían cos seus barcos facilmente contra eles, afundindo e capturando unha gran cantidade de navíos.
[editar] Resultado
A batalla rematou así cunha resoada victoria grega. Xerxes voltou a Persia, coñecedor da irredutibilidade dos gregos, quen lle deran unha lección, ó igual que ó seu pai Darío O Grande. Mardonio quedou de administrador dos territorios conquistados en Grecia, pero foi derrotado na batalla de Platea e pechou o soño dos emperadores persas de conquistar Grecia.
A batalla foi estudiada por algúns sabios posteriores, coma Heródoto ou Esquilo, que lle deron un sentido de loita da liberdade contra o despotismo dos reis de oriente.
