شیخ صفی‌الدین اردبیلی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
شیخ صفی‌الدین اردبیلی (۶۵۰-۷۳۵ هجری) نیای بزرگ دودمان صفویان بود.این دودمان نام خویش را از وی گرفته بودند.او پایه‌گذار خانقاه صفوی در اردبیل بود که با گذشت زمان پیروان بسیاری را به دست آورد.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] زندگی
او که پیرو مذهب سنی شافعی بود در اردبیل زاده شد.او در زمان خویش مورد احترام مردم بود و مردم آن سامان او را به عنوان پیر و مرشد پذیرا بودند.از او دیوانی به زبان تالشی تاتی در دست است. شیخ صفی هم‌زمان با الجایتو ایلخان مغول می‌زیست.
شیخ صفی خود پیشتر پیرو شیخ زاهد گیلانی بود و دختر او فاطمه خاتون را نیز به زنی گرفته بود. زهد و ساده‌زیستی او با وجود داراییش در آن زمان نامور بود. شیوه زندگی و کاریزمای او و ناماوری خانقاهش به زودی برای او و فرزندانش پیروانی را از شام و ترکیه و بخش‌های دیگر ایران فراهم ساخت. پس از او پسرش شیخ صدرالدین موسی جای پدر را گرفت.
[ویرایش] دارایی
بر پایه گزارش‌های تاریخی وی در آغاز تنها ۷ هکتار زمین داشت، ولی هنگام مرگ مالک بزرگی بود که بیست دهکده داشت.
[ویرایش] قالی اردبیل
فرش بسیار معروفی به نام قالی اردبیل که در محل مقبره ی وی موجود بوده هم اکنون جزو مشهورترین قالیهای موجود در جهان است که در موزه ی ویکتوریا و آلبرت نگهداری می شود.
[ویرایش] منبع
- پناهی سمنانی؛ شاه عباس کبیر،مرد هزارچهره
- خاورشناسان شوروی؛تاریخ ایران از دوران باستان تا پایان سده هژدهم
