زویا پیرزاد
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
 |
در متن این مقاله از هیچ منبع و ماخذی نام برده نشده‌است. شما می‌توانید با افزودن منابع بر طبق اصول اثبات‌پذیری و شیوه‌نامهٔ ارجاع به منابع، به ویکی‌پدیا کمک کنید. مطالب بی‌منبع احتمالاً در آینده حذف خواهند شد. |
زویا پیرزاد از رمان‌نویسان ایرانی اواخر دهه هفتاد خورشیدی است.
فهرست مندرجات |
[ویرایش] زندگی
زویا پیرزاد نویسنده و داستان نویس معاصر در سال ۱۳۳۰ در آبادان به دنیا آمد، در همان جا به مدرسه رفت و در تهران ازدواج کرد و دو پسرش ساشا و شروین را به دنیا آورد.
[ویرایش] آثار
وی در سال ۱۳۷۰، ۱۳۷۶ و ۱۳۷۷، سه مجموعه از داستان‌های خود را به چاپ رساند؛ «مثل همه عصرها»، «طعم گس خرمالو» و «یک روز مانده به عید پاک» مجموعه داستان‌های کوتاهی بودند که بدلیل نثر متفاوت خود مورد استقبال مردم قرار گرفتند.
اولین رمان بلند زویا پیرزاد، با نام «چراغ ها را من خاموش می‌کنم» در سال ۱۳۸۰ به چاپ رسید.
داستان این رمان که با نثر ساده و روانی نوشته شده است، در شهر آبادان دههٔ چهل خورشیدی می‌گذرد و شخصیت‌های داستان از خانواده‌های کارمندان و مهندسین شرکت نفت هستند که در محلهٔ بریم جدا از بومیان آبادان زندگی می‌کنند.
زویا پیرزاد دو کتاب هم ترجمه کرده است : «آلیس در سرزمین عجایب» اثر لوییس کارول و کتاب «آوای جهیدن غوک» که مجموعه‌ای است از شعرهای شاعران آسیایی.
[ویرایش] مجموعه داستان کوتاه
- مثل همه عصرها
- طعم گس خرمالو
- یک روز مانده به عید پاک
[ویرایش] رمان
- چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم که در مورد زندگی چند خانواده ارمنی ساکن آبادان که اغلب کارمند شرکت نفت هستند می باشد! داستان به سبک زنانه و از زبان شخصیت اصلی داستان، زنی خانه دار به نام کلاریس بیان می شود و مشکلات و گرفتاری‌های همیشگی زنها را سوژه نوشتن قرار می دهد.
- عادت می‌کنیم که زندگی آرزو صارمی زن مطلقه و بچه‌داری است که دلش می خواهد بعضی وقت‌ها خودش را دوست بدارد و کاری که مطابق میل خودش است انجام دهد نه هر کاری که دختر و مادرش می خواهند.
[ویرایش] جوایز
رمان «چراغ ها را من خاموش می‌کنم»، با نثر روان و ساده‌ای که داشت توانست جایزه‌های فروانی دریافت کند که از آن جمله می‌توان به جایزه بهترین رمان سال ۱۳۸۰ پکا، جایزه بهترین رمان بنیاد هوشنگ گلشیری (سال ۱۳۸۰) و لوح تقدیر جایزه ادبی یلدا در سال ۱۳۸۰.
داستان کوتاه «طعم گس خرمالو» هم برنده جایزه بیست سال ادبیات داستانی در سال ۱۳۷۶ شد.
